Polska psycholog i terapeutka przypomniała, że przedstawiciele instytucji kościelnych powinni mieć świadomość, że „odpowiedź Kościoła na nadużycia nie zawsze i nie wszędzie była odpowiednia”. W kontekście wiary należy pamiętać, że wobec osoby zgłaszającej duchowny pracujący w kurii jest świadkiem Ewangelii, a nie obrońcą obwinionego lub instytucji. Zastrzegła, że niezależnie od tego, co mamy zapisane w dokumentach to i tak najważniejsze jest to, kto będzie ofiarom molestowania seksualnego pomagał i jakie będzie miał do nich nastawienie.

Ewa Kusz podkreśliła, że tak jak nadużycia seksualne dokonane na nieletnich w domach rodzinnych zostawiają najsilniejszy ślad, podobnie jest gdy sprawcą molestowania seksualnego jest osoba duchowna, gdyż w obu przypadkach został zaburzony najgłębszy poziom zaufania i zostaje naruszona cała płaszczyzna duchowa.

Kusz wskazała też na doświadczenia innych krajów, gdzie osobami przyjmującymi w imieniu instytucji kościelnej zgłoszenia o przestępstwach i prowadzącymi wstępne procedury nie są księża, ale np. osoba świecka lub siostra zakonna. Dla wielu ofiar bowiem spotkanie z kapłanem, po doświadczeniu traumy, jaką przeżyli jest niezwykle trudne.

Ewa Kusz zwróciła uwagę, że ofiarą nie jest tylko sam poszkodowany, ale również jego rodzina, grupa do której należał, oraz parafia czy diecezja, gdzie zdarzenie wykorzystania seksualnego dziecka lub nastolatka miało miejsce. Jej zdaniem, parafianie potrzebują informacji i to od oficjalnych przedstawicieli Kościoła i wskazała na przykładowe zachowanie bp, Józefa Guzdka, ordynariusza polowego WP.

Psycholog - odwołując się do aneksu - przypomniała o prawach ofiar jakie powinny być respektowane: przyjęcie zgłoszenia o przypadku molestowania, zapewnienie maksymalnego poczucia bezpieczeństwa, życzliwe wysłuchanie osoby poszkodowanej, upewnić w przekonaniu, że osoby ujawniające swoje cierpienie pomagają Kościołowi w przywróceniu naruszonego ładu moralnego.

Ewa Kusz przypomniała też, że osoba poszkodowana ma prawo złożyć doniesienie o przestępstwie do organów ścigania. Ma także prawo do informacji o tym, jakie środki zapobiegawcze podjęto wobec osoby oskarżonej.

Ponadto ofiara molestowania seksualnego ma prawo do pomocy duchowej i psychologicznej, konsultacji prawnej.