Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego i św. Jadwigi Śląskiej w Legnickim Polu otrzymał tytuł bazyliki mniejszej. Tym samym sanktuarium będzie czwartą świątynią w diecezji legnickiej uhonorowaną papieskim tytułem
Stosowne pismo w tej sprawie otrzymał biskup legnicki Stefan Cichy z watykańskiej Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Starania o nadanie tego tytułu trwały kilka lat i zostały zakończone powodzeniem.
Uroczyste ogłoszenie decyzji Ojca Świętego nastąpi 15 czerwca podczas dorocznej pielgrzymki służb mundurowych do Legnickiego Pola i Kongresu Eucharystycznego.
Dla Legnickiego Pola oznacza to pewne zmiany. Jak w każdej bazylice mniejszej będzie trwała tam modlitwa w intencjach Ojca Świętego. O szczególnej łączności tego miejsca ze Stolicą Piotrową przypominały będą papieskie herby. W świątyni będzie trzeba zatroszczyć się o wzorcowe sprawowanie liturgii, szczególnie Eucharystii i sakramentu pokuty. Ponadto gospodarze miejsca będą musieli zadbać o dostępność świątyni dla pielgrzymów i turystów.
Warto przy tej okazji przypomnieć, że w ostatnich latach wykonano wiele prac remontowo—restauratorskich w sanktuarium. Jak mówi kustosz ks. Włodzimierz Gucwa, wymieniono pokrycie dachu, remont przeszły także organy wraz z prospektem organowym. Ukończono restaurację czterech ołtarzy bocznych oraz fresków w nawie głównej. Obecnie trwa remont fasady kościoła, ołtarza głównego, sztukaterii i fresków znajdujących się w prezbiterium.
Reklama
W diecezji legnickiej tytuł bazyliki mniejszej otrzymały już świątynie pw.: Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Krzeszowie, Świętych Erazma i Pankracego w Jeleniej Górze oraz Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Mikołaja w Bolesławcu. Teraz do tego grona dołączyło także Legnickie Pole.
Lekcja historii
Legnickie Pole znane jest jako miejsce bitwy z 9 kwietnia 1241 r., stoczonej przez wojska księcia śląskiego Henryka II Pobożnego z wojskami mongolskimi. Bitwa, mimo że zakończyła się klęską wojsk i śmiercią księcia Henryka II Pobożnego, powstrzymała nawałę mongolską na Europę. W tym miejscu matka księcia Henryka św. Jadwiga Śląska ufundowała kościół oraz klasztor, w którym osadziła Ojców Benedyktynów sprowadzonych z czeskich Opatowic.
Na początku XVIII wieku do Legnickiego Pola wrócili Benedyktyni, którzy przystąpili do budowy nowego kościoła i klasztoru. W latach 1723-38 wznieśli oni i wyposażyli kościół klasztorny pw. Świętego Krzyża i św. Jadwigi oraz kompleks budynków klasztornych. Wystrój malarski kościoła to przede wszystkim freski autorstwa Cosmasa Damiana Asama, których tematem przewodnim jest apoteoza krzyża świętego, gloryfikacja św. Jadwigi i księcia Henryka Pobożnego. W wyposażeniu wnętrza znajdziemy również cenne organy, których autorem jest Adam Horatio Casparini.
Cel pielgrzymów
Każdego roku do Legnickiego Pola, gdzie przechowywane są relikwie Krzyża Świętego i św. Jadwigi Śląskiej pielgrzymują wierni. Odbywają się pokutne pielgrzymki nocne z Legnicy, wędrują klerycy i młodzież. Jesienią do Legnickiego Pola ruszają pątnicy, którzy wcześniej szli na Jasną Górę i do Krzeszowa. Każdego roku odbywa się pielgrzymka służb mundurowych. Od 2 lat Legnickie Pole gości także młodzież z całej diecezji, która spędza tam czas na Europejskich Spotkaniach Młodych.
GRZEGORZ JACEK PELICA: - U szczytu górki, u stóp krzyża, widzimy odkryty fragment muru wraz z kamieniem, pochodzącym ze ściany wschodniej założenia pałacowego, z narożnikiem pałacu Daniela Romanowicza, wydobyty podczas badań w 2011 r.
22 listopada Kościół obchodzi wspomnienie św. Cecylii. Należy ona do najsłynniejszych męczennic Kościoła rzymskiego. Żyła na przełomie II i III w. Jako młoda dziewczyna, złożyła ślub czystości.
Mimo iż zmuszono ją do małżeństwa z poganinem Walerianem, nie złamała swego przyrzeczenia, lecz pozyskała dla Chrystusa swego męża i jego brata. Wszyscy troje ponieśli śmierć męczeńską.
Jakub de Voragine w Złotej legendzie w taki oto sposób pisze o św. Cecylii: „Gdy muzyka grała, ona w sercu Panu jedynie śpiewała. Przyszła wreszcie
noc, kiedy Cecylia znalazła się ze swym małżonkiem w tajemniczej ciszy sypialni. Wówczas tak przemówiła do niego: Najmilszy, istnieje tajemnica, którą ci wyznam, jeśli mi przyrzekniesz,
że będziesz jej strzegł troskliwie. Jest przy mnie anioł Boży, który mnie kocha i czujnie strzeże mego ciała. Będziesz go mógł zobaczyć, jeśli uwierzysz w prawdziwego Boga i obiecasz,
że się ochrzcisz. Idź więc za miasto drogą, która nazywa się Appijska i powiedz biedakom, których tam spotkasz: Cecylia posyła mnie do was, abyście pokazali mi świętego starca Urbana.
Skoro ujrzysz jego samego, powtórz mu wszystkie moje słowa. A gdy on już oczyści ciebie i wrócisz do mnie, wtedy ujrzysz i ty owego anioła.
Walerian przyjął chrzest z rąk św. Urbana. Wróciwszy do Cecylii znalazł ją w sypialni rozmawiającą z aniołem. Anioł trzymał w ręce dwa wieńce z róż
i lilii i podał jeden z nich Cecylii, a drugi Walerianowi, mówiąc przy tym: Strzeżcie tych wieńców nieskalanym sercem i czystym ciałem, ponieważ
przyniosłem je dla was z raju Bożego. One nigdy nie zwiędną ani nie stracą swego zapachu i nigdy nie ujrzą ich ci, którym czystość nie jest miła”.
Pierwszym miejscem kultu św. Cecylii stał się jej grób w katakumbach Pretekstata, gdzie zachowała się grecka inskrypcja „Oddała duszę Bogu”. Następnie kryptę powiększono, przyozdabiając
jej sklepienie malowidłem przedstawiającym Świętą w postaci orantki.
Pierwsze ślady kultu liturgicznego Świętej męczennicy zawiera Sakramentarz leoniański z V w., gdzie znajduje się 5 formularzy mszalnych z własnymi prefacjami. Z kolei
w aktach synodu papieża Symmacha z 499 r. znajduje się wzmianka o kościele pw. św. Cecylii wzniesionym w połowie IV w. Inną sławną świątynią dedykowaną
Świętej jest bazylika zbudowana przez papieża Paschalisa na rzymskim Zatybrzu w początkach IX w., gdzie złożono pod ołtarzem jej doczesne szczątki.
Za patronkę muzyki kościelnej uznano św. Cecylię dopiero pod koniec średniowiecza. Miało to swoje źródła w błędnym rozumieniu treści jednej z antyfon oficjum brewiarzowego: Cantantibus
organis Coecilia Domino decantabat. Owo sformułowanie antyfony spowodowało powstanie licznych przedstawień ikonograficznych św. Cecylii, która gra na instrumencie przypominającym organy.
W nawiązaniu do tej średniowiecznej tradycji od XVI w. w Kościele zachodnim zaczęły powstawać stowarzyszenia, których celem było pielęgnowanie muzyki kościelnej. Największy jednak rozgłos
zyskało Stowarzyszenie św. Cecylii, które powstało w Bambergu w 1868 r.
Dążyło ono do odnowienia prawdziwej muzyki kościelnej poprzez oczyszczenie liturgii z elementów świeckich i przywrócenia w liturgii chorału gregoriańskiego oraz polifonii
Szkoły Rzymskiej. Rychło ruch cecyliański rozszerzył się na cały Kościół powszechny, a wybitni kompozytorzy dedykowali jej swoje dzieła.
Występ szkolnych chórów w Dworku im. Fryderyka Chopina w Dusznikach-Zdroju
Nie od dziś wiadomo, że muzyka przynosi wiele różnorodnych korzyści, co potwierdzają wykonawcy i odbiorcy dzieł muzycznych. Muzyka wpływa na rozwój osobisty, pomaga w komunikacji i integracji społecznej, łagodzi obyczaje, jest formą modlitwy.
Patronka śpiewu i muzyki kościelnej św. Cecylia podczas swojej męczeńskiej śmierci śpiewała Bogu w sercu. Zaś św. Augustyn przekonywał, że modlitwa śpiewem jest szczególnie miła Panu Bogu.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
