Warto teraz, po tragedii w Paryżu, przypomnieć pewne fakty, bo o wszystkim szybko zapominamy. Teraz, w czasie trwającego stanu wojennego, obław policyjnych nie tylko we Francji, Belgii, paniki, desperackich decyzji, błyskawicznych spotkań prezydenta Francji z szefami największych państw europejskich, USA i Rosji, należy wrócić do sytuacji sprzed miesiąca, gdy premier Węgier podjął kategoryczną decyzję w sprawie ochrony własnego kraju przed zalewem imigrantów. Pamiętamy, co działo się w Unii Europejskiej i w Ameryce, jakie groźby, kalumnie spadały na Węgry ze strony wszystkich ważnych osób i środowisk. Viktor Orbán, jak przystało na prawdziwego męża stanu, bez strachu i stresu reagował na unijne pogróżki. To dobry przykład dla naszego nowego rządu, że należy twardo realizować narodową rację stanu i przedstawiać własne przemyślenia na dany temat.

Orbán udzielił wówczas wypowiedzi dziennikowi „Bild”, w którym skierował mocne słowa pod adresem liberalnych polityków Europy: „Czołowi politycy europejscy żyją obecnie w krainie fantazji. Nie mają pojęcia ani o rzeczywistym zagrożeniu ze strony imigrantów, ani o skali problemu. Mówimy o dziesiątkach milionów ludzi, rezerwy są nieograniczone – z Pakistanu, Bangladeszu, Mali, Etiopii, Nigerii itd... Jeżeli Europa zgodzi się na konkurencję kultur, to chrześcijanie przegrają! Takie są fakty. Ci, którzy chcą, żeby Europa zachowała chrześcijański charakter, nie zgadzają się na dalszy napływ muzułmanów”. W dalszej części wywiadu premier Orbán powiedział: „Węgry mają plan, który przedstawię na najbliższym spotkaniu UE. Plan ów ma polegać na finansowej interwencji w krajach sąsiadujących z Syrią, a więc w Turcji, Libanie i Jordanii, do momentu, aż strumień uchodźców wyschnie”. Dalej przywódca węgierski przedstawił źródła pozyskiwania unijnych finansów na te cele.

Dokładnie wtedy, gdy Viktor Orbán mówił te mądre, prorocze słowa, został opublikowany apel 26 obediencji masońskich Europy w paryskiej „Grande Loge Féminine de France” o przyjmowanie imigrantów, „aby nadeszło odrodzenie odnowionej Europy”. Jednocześnie ukazała się informacja o decyzji władz francuskich o przekazaniu muzułmanom 49 kościołów katolickich z powodu „braku praktykujących chrześcijan”.

Po zestawieniu wszystkich tych faktów nasuwa się wątpliwość, czy naprawdę z przekonaniem możemy powtarzać za innymi modne ostatnio słowa – „Wszyscy jesteśmy Francuzami”? A może raczej należałoby zapytać tak, jak Jan Paweł II w 1996 r. w Paryżu – „Francjo, najstarsza córo Kościoła, co zrobiłaś ze swoim chrztem?”.