IWONA KOSZTYŁA: – Nagroda publiczności w Opolu za piosenkę „Zakazany owoc”, koncerty, popularność. Co najbardziej Pan wspomina?

KRZYSZTOF ANTKOWIAK: – Najwspanialsze było spotykanie ludzi, których nie brakowało zarówno podczas koncertów, jak i w codzienności. Mili, życzliwi, otwarci. Poznałem ich naprawdę sporo i dziś mogę powiedzieć, że to właśnie oni byli najważniejsi w tym, co wtedy robiłem.

– Bóg też był?

– Na pewno. Starałem się modlić, chodziłem do kościoła, nie do końca rozumiałem, o co tak naprawdę chodzi w wierze i jej wyznawaniu, ale w Kościele czułem się dobrze. Wiedziałem, że Bóg mnie kocha i opiekuje się mną.

– W pewnym momencie na tej drodze Boga jednak zabrakło?

– Zboczyłem z tej drogi, to prawda. Trafiłem na księdza, który mnie zranił, nie zrozumiał. Poczułem się odtrącony, zagubiony. Doświadczenie było tym bardziej bolesne, że miało związek ze spowiedzią. Dziś myślę, że to właśnie wtedy szatan zaczął się mną mocniej interesować. Zbuntowałem się. Przestałem się modlić, obraziłem na Kościół. Po latach różnych doświadczeń wiem, że Bóg czekał, aż się do Niego zwrócę.

– Jak długo trwało to wracanie do Boga?

– To niemal 20 lat różnych doświadczeń. Na pewnym etapie mojego życia miałem problemy z nałogami, myślałem o samobójstwie. Dziś mogę powiedzieć, że nałogi niosą totalne zniewolenie, ranią nie tylko nas samych, ale przede wszystkim ludzi, z którymi żyjemy, najbliższe nam osoby. Nieważne, jaki to rodzaj zniewolenia: narkotyki, alkohol, gry komputerowe, hazard czy coś innego, one niszczą fizyczność człowieka, ale przede wszystkim ducha, serce. Naprawdę dużo złego się działo, ale po latach odnalazłem Boga na nowo. Przede wszystkim dzięki modlitwie, która zmienia moje życie.

– Moment, chwila czy raczej proces nawrócenia?

– Zdecydowanie cały proces, który rozpoczął się od udziału we Mszy św. o uzdrowienie, na którą zresztą nie miałem ochoty iść, bo w tym samym czasie był ważny mecz, jednak po namowach – poszedłem. Tam Bóg rzucił ziarno, które zaczęło kiełkować. Podczas modlitwy prosiłem Boga, by zabrał moje nałogi, i zostałem wysłuchany. Niemal z dnia na dzień wszystko się zmieniło i to nie ja się zmieniłem, zmieniło się moje serce. Nie zwariowałem, jak zapewne myśli wielu ludzi, słysząc takie wyznanie. Sam jeszcze niedawno tak myślałem, więc ich rozumiem. Nie wstydzę się o tym mówić i nie ukrywam, że to Bóg mnie zmienił.

– Czym jest dla Pana wiara?

– Wiara to relacja, próba zawierzenia i zaufania do końca. Każdy z nas chciałby sobie zostawić kawałek czegoś, nad czym ma kontrolę, a to nie o to chodzi. Codziennie trzeba nad tym pracować, staram się tak właśnie żyć. Modlić się, dziękować, uwielbiać, prosić. Nie jest to łatwe, bo jesteśmy tylko ludźmi, ale Bóg o tym wie i codziennie wyciąga do nas swoją dłoń. Dzięki Niemu dzieją się w moim życiu cuda, jestem szczęśliwy.

– Bywa trudno?

– Walka duchowa toczy się codziennie. Wiadomo, że sierściuch – jak nazywam szatana – próbuje i zawsze będzie próbował przeciągnąć człowieka na swoją stronę. Im bardziej zbliżamy się do Boga, tym bardziej on atakuje. Jedynym sposobem jest modlitwa i ja to robię. Wystarczy zaprzestać i problem może wrócić, a tego nie chcę.

– Dawanie świadectwa, także podczas takich spotkań jak w Rzeszowie, to zadanie na dziś?

– Zdarzają mi się takie spotkania, choć nie są one za częste. O swoim nawróceniu powiedziałem podczas jednego z telewizyjnych programów, bo mimo negatywnego nastawienia pewnych mediów do Kościoła czy wiary trzeba o tym mówić. Skoro coś od Boga dostałem, mam się tym dzielić, nawet jeśli zostanę wyśmiany. Być może przez świadectwo, czego doświadczyłem, pomogę komuś, kto ma podobne problemy. Być może na sali będzie ktoś, do kogo trafi choć jedno zdanie.

– Czy wiara przekłada się na twórczość i działalność muzyczną?

– W bezpośredni sposób raczej nie. Zawsze miałem potrzebę dawania siebie innym przez dźwięki i to się nie zmieniło, natomiast moje życie się zmieniło i to oczywiście wpływa na to, co robię. Nie zacząłem nagrywać utworów z tzw. nurtu muzyki chrześcijańskiej, czego pewnie wielu by się spodziewało, choć Duch Święty wybrał mnie sobie jako narzędzie do nagrania Koronki do Miłosierdzia Bożego, zresztą mojej ulubionej modlitwy, czy nagrania piosenki z Magdą Anioł, która mówi o zawierzeniu Bogu. Jednak moja twórczość cały czas pozostaje w nurtach, które lubiłem i nadal lubię. Czasami opowiadam o pięknych rzeczach, czasami o trudnych, jak w życiu. Takie klimaty pojawią się m.in. na mojej najnowszej płycie, nad którą pracuję. Muzycznie się nie zmieniłem, choć zawsze w dźwiękach słyszę Boga.