Represjonowani i wszyscy uwięzieni otrzymywali konkretną pomoc od działającej opozycji. Szczególną rolę w niesieniu pomocy odegrał Kościół. W niemal wszystkich diecezjach powołano komitety pomocy rodzinom internowanych, które znalazły się bez środków do życia po aresztowaniu bliskich. W Częstochowie bp Stefan Bareła powołał w styczniu 1982 r. Ośrodek Duszpasterski dla Internowanych i ich Rodzin, którym kierował bp Franciszek Musiel. Organizatorką ośrodka byli Irena Makowicz i działacze częstochowskiego KIK-u. W maju 1983 r. ośrodek przekształcono w Diecezjalny Komitet Pomocy Bliźniemu. W komitecie ważną rolę odgrywał ks. Marian Duda. W składzie komitetu byli także: Adam Banaszkiewicz, Janina Ujma, Teodor Harabasz i Michał Woziwodzki.

Świadkowie

W komitecie działała 95-letnia już dzisiaj Bibianna Preisler-Trzmiel, późniejsza nauczycielka w Niższym Seminarium Duchownym w Częstochowie. – Szczególnym miejscem w tym trudnym okresie była „Piwnica” domu biskupiego. Dzięki bp. Stefanowi Barele mogliśmy się w niej spotykać i organizować się. Właśnie do tego miejsca były przywożone dary, które roznosiliśmy po domach, do rodzin, którym było ciężko w tamtym okresie stanu wojennego. Pomagaliśmy w ten sposób rodzinom, które także doświadczyły represji ze strony władz komunistycznych. Oczywiście mieliśmy adresy konkretnych osób i rodzin, gdzie ta pomoc była potrzebna. Były to rodziny, u których odbywały się m.in. kontrole i rewizje. W tych rodzinach osoby były również aresztowane. I te rodziny potrzebowały bardzo konkretnej pomocy. Trzeba było oczywiście zachować dyskrecję. Trzeba też podkreślić, że władze przeprowadziły rewizję w „Piwnicy” domu biskupiego – wspomina w rozmowie z Niedzielą Bibianna Preisler-Trzmiel.

– To była nie tylko pomoc materialna. Te osoby potrzebowały również wsparcia moralnego i obecności innych ludzi. Trzeba pamiętać, że nie było tak naprawdę zbyt wiele pieniędzy. Żywność było bardzo trudno zdobyć. Obowiązywały wówczas kartki żywnościowe. Największe kłopoty miały rodziny wielodzietne, ale również osoby samotne, chore. Osoby działające w Komitecie Pomocy Bliźniemu były odważne, ale z drugiej strony oczywiście bardzo ostrożne – dodaje.

Siła dobra

Syn Bibianny Preisler-Trzmiel Maciej, dyrektor Zespołu Szkół Ekonomicznych w Częstochowie, opowiada: – Ja wtedy miałem 18 lat. Mama, która mocno działała w tamtym okresie, sama mi o wielu rzeczach nie mówiła. I czyniła tak ze względów bezpieczeństwa. Była zasada, żeby także najbliżsi jak najmniej wiedzieli. Mama wychodziła po prostu z domu ze słowami: „zaraz wrócę”. I to trwało niekiedy 3-4 godziny. Moja mama jest taką osobą, że dzisiaj, jeśli trzeba by było, to zrobiłaby tak samo. Taki ma charakter i dla drugiej osoby zawsze była gotowa nieść pomoc.

Maciej Trzmiel dodaje, że „bardzo często paczki, które mama nosiła osobom w stanie wojennym, były ciężkie i wymagało to wielkiego wysiłku”. – Sam chciałem mamie w tym pomagać, żeby jakoś odciążyć ją od tych ciężarów. Podwoziłem mamę samochodem. A potem mama sama te paczki zanosiła. Czasem były to bloki dziesięciopiętrowe. Ja sam dokładnych adresów nie znałem i z mamą do tych rodzin nie chodziłem. Tak było bezpieczniej. To był również czas chronienia własnej rodziny i mama to doskonale wiedziała. Ludzie w tamtym czasie po prostu bali się o swoje rodziny i o siebie.

Pani Bibianna Preisler-Trzmiel zaznacza, że bardzo ważnymi w tamtym czasie osobami byli m.in. ks. Ireneusz Skubiś i Adam Banaszkiewicz. – Można też powiedzieć, że bez bp. Bareły i właśnie ks. Skubisia tamten czas byłby o wiele trudniejszy, a wiele rzeczy nie byłoby możliwych do zrealizowania. Wszystkim osobom wówczas zaangażowanym należy się ogromny szacunek.