Bardzo lubiłam momenty, kiedy po niedzielnej Mszy św. proboszcz ks. Edmund wychodził do ludzi i z radością zachęcał do kupowania prasy katolickiej, krzycząc: „Ludzie! Kupujcie gazety! – wspomina parafianka Aneta Bartłomiejczyk-Siuto.

W środę 5 września 2017 r. po długiej chorobie, w szpitalu im Jana Bożego oo. Bonifratrów w Łodzi, w wieku 80 lat, w 57 roku kapłaństwa odszedł przygotowany na spotkaniem z Panem ks. kan. Edmund Suchorski – były proboszcz parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Konstantynowie-Srebrnej oraz proboszcz parafii św. Rafała Kalinowskiego w Łodzi-Wiskitnie. W tym roku mija dokładnie 5 lat od śmierci proboszcza, który choć przez ostatnie kilka lat swojego życia wypoczywał na zasłużonej emeryturze w Domu Księży Emerytów przy kościele św. Wojciecha w Łodzi, to do dziś ciepło wspominany jest przez swoich parafian i współpracowników, którzy zachowują dobre wspomnienia i pamiętają o nim w swoich modlitwach.

Zmarły zapisał się również we wspomnieniach karmelitanki Dzieciątka Jezus – s. Zacharii Szymańskiej jako – dobry proboszcz, kapłan kochający Boga, a przede wszystkim jako bliski przyjaciel. – Pochodzę z parafii, w której przez wiele lat pełnił on posługę proboszcza. Zaczął pracę w naszej parafii, kiedy byłam uczennicą gimnazjum, a zakończył, kiedy byłam już siostrą zakonną. Na przestrzeni tych lat doświadczyłam wiele dobra z jego strony. Pamiętam jego otwartość, zaangażowanie i wspieranie duszpasterstwa młodzieży działającego przy parafii: scholi, oazy czy parafialnego teatru. Często przychodził na nasze spotkania, chcąc poznawać młodzież uczestniczącą w tych spotkaniach. Najbardziej jednak pamiętam nasze rozmowy, które odbyliśmy przed moim wstąpieniem do zakonu. Był powściągliwy i małomówny, ale zawsze czułam, że mnie wspiera i chce mojego dobra. Czułam jego troskę o to, abym wybrała dobrą drogę, taką najlepszą dla mnie. W tamtym czasie podtrzymywał na duchu również moją mamę, która martwiła się trochę wyborem mojego powołania. Zawsze wiedziałam, że mogę śmiało go odwiedzić i szczerze porozmawiać o moich radościach i trudnościach. Dziękuję Bogu, że dał mi właśnie takiego przyjaciela – kapłana – tłumaczy s. Zacharia.

Choć mija już pięć lat od śmierci ks. Edmunda, to parafianie z Wiskitna cały czas pamiętają o swoim zmarłym proboszczu. Koła różańcowe, którymi opiekował się w parafii – sam modląc się na Różańcu – pamiętają o nim w modlitwie. Co roku w rocznicę śmierci zamawiają Mszę św. za zmarłego, a zapalone znicze i świeże kwiaty są stawiane na jego grobie na miejscowym cmentarzu. To wszystko świadczy o tym, że pamięć o proboszczu z Wiskitna jest żywa w sercu wielu parafian.