Najważniejsze wybory od 1989 r.

Reklama

Artur Stelmasiak: W 2010 r., jako prezydencki minister, czekał Pan w Katyniu na przylot prezydenta Lecha Kaczyńskiego i jego przyjazd na uroczystości. Od tego czasu sporo się zmieniło w naszej części Europy. Jak Pan postrzega Rosję i tamto wydarzenie z perspektywy lat?

Wicepremier Jacek Sasin: Dla wszystkich jest już chyba jasne, że imperialne zapędy Putina zagrażają bezpieczeństwu całej Europy. Dziś jak na dłoni widać, że mój obóz polityczny oraz prezydent Lech Kaczyński słusznie ostrzegali, iż z Putinem nie można wchodzić w żadne układy i nie można mu ufać. Nie można też robić z nim interesów, bo celem jego działań jest odbudowa imperium sowieckiego. 1 września 2009 r. na Westerplatte prezydent Kaczyński ostrzegał świat przed ryzykiem powrotu demonów XX wieku. Mówił to wobec kanclerz Angeli Merkel i Władimira Putina. Rozumiał, jak niebezpieczny sojusz zawiązali. Musimy o tym męstwie śp. prezydenta pamiętać. Gdy inni tchórzliwie udawali, że nie widzą zagrożeń, bo bali się łatek rusofobów, on niewzruszenie stał na straży interesu narodowego Polski, prawdy i bezpieczeństwa całego regionu. Mogę ubolewać, że nasi polityczni przeciwnicy, zamiast realizować politykę zgodną z polską racją stanu, przyjmowali Putina na salonach i wchodzili z nim w różne układy. Rok po rosyjskiej agresji na Ukrainę świat powoli budzi się z letargu i zaczyna dostrzegać prawdziwą twarz prezydenta Rosji. Niestety, nadal w niektórych europejskich stolicach jest pokusa, by przeczekać i dalej prowadzić interesy z Rosją.

Jaką receptę ma rząd Zjednoczonej Prawicy na wygranie kolejnych wyborów?

Recepta jest prosta. Ciężka praca, by móc rządzić dalej. To będą wybory, które zdecydują o pozycji Polski na wiele kolejnych lat. Nie mam wątpliwości co do tego, że nasi polityczni rywale zrobią wszystko, by zmienić politykę, którą realizuje obóz Zjednoczonej Prawicy. Dotyczy to zarówno polityki wewnętrznej, jak i zewnętrznej. Nasza strategia na wybory opiera się na kilku kwestiach. Po pierwsze, konieczna jest pełna mobilizacja. Musimy postawić na jak najmocniejsze, bezpośrednie dotarcie do społeczeństwa. Po drugie, musimy wyciszyć wewnętrzne spory i zamknąć tematy, które dzielą, by skupić się na sprawach, które łączą nasz obóz, i na pozytywnym programie dla Polaków. Wreszcie po trzecie, musimy pokazywać prawdziwe oblicze opozycji.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Co ma Pan na myśli?

Naszym obowiązkiem jest ostrzeżenie wyborców przed tym, co naprawdę oznaczałby powrót tych ludzi do władzy, jak niebezpieczne jest to dla Polski. Wystarczy posłuchać ostatnich wypowiedzi p. Bogusława Grabowskiego, który chyba dość jasno wyłożył prawdziwy program tej ekipy. To wyprzedanie i oddanie w obce ręce wszystkiego, co jest dziś nasze. Mowa nie tylko o spółkach Skarbu Państwa, które mają kluczowe znaczenie dla kraju, ale też o infrastrukturach. To absolutnie szokujące. Dlatego będą to wybory najważniejsze po 1989 r. Jesteśmy w momencie przełomowym, w którym rozstrzygnie się los gospodarczy Polski. Tak naprawdę musimy sobie odpowiedzieć na pytanie, czy naszym celem jest silna, konkurencyjna Polska z mocnym komponentem naszej własności i wrażliwości społecznej, czy mamy być neoliberalną kolonią, w której głównym atutem są niskie płace pracowników, gospodarka podporządkowana obcym interesom, a decyzje zapadają gdzie indziej. Zdecyduje się nasza zdolność do odparcia rosyjskiej agresji. Rozstrzygnie się też to, czy obronimy suwerenność przed trendami, które są nam obce kulturowo.

Dlaczego jesteście lepsi od Waszych politycznych oponentów, których rządy cały czas przypominacie?

Odpowiedź jest prosta: my dotrzymujemy słowa. Mierzymy się z wyzwaniami i jesteśmy w tym skuteczni. Przykład z brzegu: proszę sobie przypomnieć te lamenty opozycji, że zabraknie prądu, gazu, a nawet węgla, że ludzie będą marznąć w domach, a paliwo będzie po 10 zł. Jednym słowem – miała być całkowita katastrofa. I co? Jest totalna kompromitacja opozycji. Dzięki działaniom naszego rządu te opozycyjne prognozy się nie ziściły. Po raz kolejny wykazaliśmy się skutecznością. Dzięki naszym działaniom i przewidywaniu nie tylko nie zabrakło węgla i gazu, ale paliwo też nie jest po 10 zł. To istota tego, co nas różni od naszych politycznych konkurentów. Skutecznie zapewniamy bezpieczeństwo Polakom.

Reklama

Mówił Pan o zasypaniu wewnętrznych podziałów. W obecnej sytuacji to może być trudne. Politycy Solidarnej Polski robią w ostatnim czasie wiele, by się od PiS odróżnić. W jaki sposób zamierzacie okiełznać ten żywioł?

Jestem głęboko przekonany, że więcej nas łączy, niż dzieli. Nasi przeciwnicy polityczni doszukują się, oczywiście, spisków i liczą, że dzięki temu uda się nas podzielić i skłócić. Udowodniliśmy jednak, że mając na względzie interes kraju i bezpieczeństwo jego mieszkańców, jesteśmy w stanie działać wspólnie i być w tym skuteczni. W czasach, gdy za naszą granicą trwa regularna wojna, w której giną ludzie, świat zmaga się z bezprecedensowym kryzysem energetycznym, który został wywołany przez rosyjską agresję na Ukrainę – Polacy mogą powiedzieć, że są bezpieczni. I owszem, pojawia się wiele problemów, ale dzięki działaniom rządu obywatele mogą liczyć na wsparcie. Proszę sobie wyobrazić, jak to by wyglądało, gdyby rządziła Platforma Obywatelska i stosowała takie recepty, jakie proponuje p. Grabowski.

Co jest największym sukcesem Wicepremiera i Ministra Aktywów Państwowych?

Nie chcę mówić o sukcesach, bo wyszedłbym na samochwałę. Mogę tylko jeszcze raz powtórzyć – zachowanie bezpieczeństwa w tak ekstremalnie trudnych czasach. I dodam: w 2015 r., czyli pod koniec rządów PO-PSL, Polska była w 90% uzależniona od rosyjskiego gazu. Dziś nie mamy go wcale. A zatem – jak by to wyglądało, gdyby rządziła Platforma, która chciała nas uzależnić od gazu z Rosji na wiele kolejnych lat?

Opozycja twierdziła, że w Polsce zabraknie prądu, paliwa i, oczywiście, węgla, a ten, który sprowadziliście, miał się nie palić. Skąd biorą się te wszystkie zarzuty?

Najkrótsza odpowiedź jest taka: opozycja i jej media kierują się logiką, że im gorzej, tym lepiej. Tymczasem węgiel jest i się pali, prąd w gniazdkach również jest, mamy rekordowo niskie bezrobocie, zdecydowanie wyższe emerytury, wsparcie dla rodzin, radykalnie wyższą płacę minimalną oraz inwestycje w regionach oddalonych od Warszawy. To kolosalna zmiana.

Z dystrybucją węgla były problemy. Czy wyciągnięto już wnioski, by podobne sytuacje się nie powtórzyły?

Gdzie Pan widział te problemy? W TVN24? Biblijne przysłowie mówi: „Po owocach ich poznacie”. Wspólnym wysiłkiem bardzo wielu osób oraz spółek Skarbu Państwa udało się sprawnie przeprowadzić całą operację. Oczywiście, wymagała ona pokonania gigantycznych problemów – od pozyskania surowca, przepustowości portów przez sortowanie po dystrybucję. W efekcie jednak węgiel jest w realnej cenie 1 tys. zł. Przeprowadzaliśmy to po raz pierwszy na taką skalę. Trudno, by obyło się bez błędów, ale na bieżąco je korygowaliśmy i wyciągaliśmy wnioski. Dzięki temu dziś możemy już chyba powiedzieć, że ta ekstremalnie trudna i skomplikowana operacja zakończyła się sukcesem.

Jeżeli zielona polityka UE nadal się nie zmieni, to węgiel będzie musiał iść w odstawkę. Na czym będziemy opierać nasze bezpieczeństwo energetyczne?

To jest rozstrzygnięte. Dziś nasza energetyka w 70% jest oparta na węglu. I od razu powiem, że nie jest prawdą to, co zarzuca nam opozycja, iż zaniechaliśmy transformacji w kierunku źródeł niskoemisyjnych. Wręcz przeciwnie. Działamy tu bardzo dynamicznie. A na czym będzie oparte nasze bezpieczeństwo energetyczne w przyszłości? Na atomie. Tu również działamy błyskawicznie. Rząd zdecydował już o budowie pierwszej polskiej elektrowni atomowej na Pomorzu. Równolegle mówimy o budowie drugiej – w partnerstwie z Koreańczykami. Nie przypominam sobie, by za Platformy przebiegało to równie sprawnie.

Jacek Sasin wicepremier i minister aktywów państwowych

Drodzy Bracia i Siostry, Jednym z największych mistrzów średniowiecznej teologii jest św. Albert Wielki. Tytuł „wielki” („magnus”), z jakim przeszedł on do historii, wskazuje na bogactwo i głębię jego nauczania, które połączył ze świętością życia. Już jemu współcześni nie wahali się przyznawać mu wspaniałych tytułów; jeden z jego uczniów, Ulryk ze Strasburga, nazwał go „zdumieniem i cudem naszej epoki”. Urodził się w Niemczech na początku XIII wieku i w bardzo młodym wieku udał się do Włoch, do Padwy, gdzie mieścił się jeden z najsłynniejszych uniwersytetów w średniowieczu. Poświęcił się studiom „sztuk wyzwolonych”: gramatyki, retoryki, dialektyki, arytmetyki, geometrii, astronomii i muzyki, tj. ogólnej kultury, przejawiając swoje typowe zainteresowanie naukami przyrodniczymi, które miały się stać niebawem ulubionym polem jego specjalizacji. Podczas pobytu w Padwie uczęszczał do kościoła Dominikanów, do których dołączył później, składając tam śluby zakonne. Źródła hagiograficzne pozwalają się domyślać, że Albert stopniowo dojrzewał do tej decyzji. Mocna relacja z Bogiem, przykład świętości braci dominikanów, słuchanie kazań bł. Jordana z Saksonii, następcy św. Dominika w przewodzeniu Zakonowi Kaznodziejskiemu, to czynniki decydujące o rozwianiu wszelkich wątpliwości i przezwyciężeniu także oporu rodziny. Często w latach młodości Bóg mówi do nas i wskazuje plan naszego życia. Jak dla Alberta, także dla nas wszystkich modlitwa osobista, ożywiana słowem Bożym, przystępowanie do sakramentów i kierownictwo duchowe oświeconych mężów są narzędziami służącymi odkryciu głosu Boga i pójściu za nim. Habit zakonny otrzymał z rąk bł. Jordana z Saksonii. Po święceniach kapłańskich przełożeni skierowali go do nauczania w różnych ośrodkach studiów teologicznych przy klasztorach Ojców Dominikanów. Błyskotliwość intelektualna pozwoliła mu doskonalić studium teologii na najsłynniejszym uniwersytecie tamtych czasów - w Paryżu. Św. Albert rozpoczął wówczas tę niezwykłą działalność pisarską, którą miał odtąd prowadzić przez całe życie. Powierzano mu ważne zadania. W 1248 r. został oddelegowany do zorganizowania studium teologii w Kolonii - jednym z najważniejszych ośrodków Niemiec, gdzie wielokrotnie mieszkał i która stała się jego przybranym miastem. Z Paryża przywiózł ze sobą do Kolonii swego wyjątkowego ucznia, Tomasza z Akwinu. Już sam fakt, że był nauczycielem św. Tomasza, byłby zasługą wystarczającą, aby żywić głęboki podziw dla św. Alberta. Między obu tymi wielkimi teologami zawiązały się stosunki oparte na wzajemnym szacunki i przyjaźni - zaletach ludzkich bardzo przydatnych w rozwoju nauki. W 1254 r. Albert został wybrany na przełożonego „Prowincji Teutońskiej”, czyli niemieckiej, dominikanów, która obejmowała wspólnoty rozsiane na rozległym obszarze Europy Środkowej i Północnej. Wyróżniał się gorliwością, z jaką pełnił tę posługę, odwiedzając wspólnoty i wzywając nieustannie braci do wierności św. Dominikowi, jego nauczaniu i przykładom. Jego przymioty i zdolności nie uszły uwadze ówczesnego papieża Aleksandra IV, który zapragnął, by Albert towarzyszył mu przez jakiś czas w Anagni - dokąd papieże udawali się często - w samym Rzymie i w Viterbo, aby zasięgać jego rad w sprawach teologii. Tenże papież mianował go biskupem Ratyzbony - wielkiej i sławnej diecezji, która jednak przeżywała trudne chwile. Od 1260 do 1262 r. Albert pełnił tę posługę z niestrudzonym oddaniem, przywracając pokój i zgodę w mieście, reorganizując parafie i klasztory oraz nadając nowy bodziec działalności charytatywnej. W latach 1263-64 Albert głosił kazania w Niemczech i Czechach na życzenie Urbana IV, po czym wrócił do Kolonii, aby podjąć na nowo swoją misję nauczyciela, uczonego i pisarza. Będąc człowiekiem modlitwy, nauki i miłości, cieszył się wielkim autorytetem, gdy wypowiadał się z okazji różnych wydarzeń w Kościele i społeczeństwie swoich czasów: był przede wszystkim mężem pojednania i pokoju w Kolonii, gdzie doszło do poważnego konfliktu arcybiskupa z instytucjami miasta; nie oszczędzał się podczas II Soboru Lyońskiego, zwołanego w 1274 r. przez Grzegorza X, by doprowadzić do unii Kościołów łacińskiego i greckiego po podziale w wyniku wielkiej schizmy wschodniej z 1054 r.; wyjaśnił myśl Tomasza z Akwinu, która stała się przedmiotem całkowicie nieuzasadnionych zastrzeżeń, a nawet oskarżeń. Zmarł w swej celi w klasztorze Świętego Krzyża w Kolonii w 1280 r. i bardzo szybko czczony był przez swoich współbraci. Kościół beatyfikował go w 1622 r., zaś kanonizacja miała miejsce w 1931 r., gdy papież Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła. Było to uznanie dla tego wielkiego męża Bożego i wybitnego uczonego nie tylko w dziedzinie prawd wiary, ale i w wielu innych dziedzinach wiedzy; patrząc na tytuły jego licznych dzieł, zdajemy sobie sprawę z tego, że jego kultura miała w sobie coś z cudu, i że jego encyklopedyczne zainteresowania skłoniły go do zajęcia się nie tylko filozofią i teologią, jak wielu mu współczesnych, ale także wszelkimi innymi, znanymi wówczas dyscyplinami, od fizyki po chemię, od astronomii po mineralogię, od botaniki po zoologię. Z tego też powodu Pius XII ogłosił go patronem uczonych w zakresie nauk przyrodniczych i jest on też nazywany „Doctor universalis” - właśnie ze względu na rozległość swoich zainteresowań i swojej wiedzy. Niewątpliwie metody naukowe stosowane przez św. Alberta Wielkiego nie są takie jak te, które miały się przyjąć w późniejszych stuleciach. Polegały po prostu na obserwacji, opisie i klasyfikacji badanych zjawisk, w ten sposób jednak otworzył on drzwi dla przyszłych prac. Św. Albert może nas wiele jeszcze nauczyć. Przede wszystkim pokazuje, że między wiarą a nauką nie ma sprzeczności, mimo pewnych epizodów, świadczących o nieporozumieniach, jakie odnotowano w historii. Człowiek wiary i modlitwy, jakim był św. Albert Wielki, może spokojnie uprawiać nauki przyrodnicze i czynić postępy w poznawaniu mikro- i makrokosmosu, odkrywając prawa właściwe materii, gdyż wszystko to przyczynia się do podsycania pragnienia i miłości do Boga. Biblia mówi nam o stworzeniu jako pierwszym języku, w którym Bóg, będący najwyższą inteligencją i Logosem, objawia nam coś o sobie. Księga Mądrości np. stwierdza, że zjawiska przyrody, obdarzone wielkością i pięknem, są niczym dzieła artysty, przez które, w podobny sposób, możemy poznać Autora stworzenia (por. Mdr 13, 5). Uciekając się do porównania klasycznego w średniowieczu i odrodzeniu, można porównać świat przyrody do księgi napisanej przez Boga, którą czytamy, opierając się na różnych sposobach postrzegania nauk (por. Przemówienie do uczestników plenarnego posiedzenia Papieskiej Akademii Nauk, 31 października 2008 r.). Iluż bowiem uczonych, krocząc śladami św. Alberta Wielkiego, prowadziło swe badania, czerpiąc natchnienie ze zdumienia i wdzięczności w obliczu świata, który ich oczom - naukowców i wierzących - jawił się i jawi jako dobre dzieło mądrego i miłującego Stwórcy! Badanie naukowe przekształca się wówczas w hymn chwały. Zrozumiał to doskonale wielki astrofizyk naszych czasów, którego proces beatyfikacyjny się rozpoczął, Enrico Medi, gdy napisał: „O, wy, tajemnicze galaktyki... widzę was, obliczam was, poznaję i odkrywam was, zgłębiam was i gromadzę. Z was czerpię światło i czynię zeń naukę, wykonuję ruch i czynię zeń mądrość, biorę iskrzenie się kolorów i czynię zeń poezję; biorę was, gwiazdy, w swe ręce i drżąc w jedności mego jestestwa, unoszę was ponad was same, i w modlitwie składam was Stwórcy, którego tylko za moją sprawą wy, gwiazdy, możecie wielbić” („Dzieła”. „Hymn ku czci dzieła stworzenia”). Św. Albert Wielki przypomina nam, że między nauką a wiarą istnieje przyjaźń, i że ludzie nauki mogą przebyć, dzięki swemu powołaniu do poznawania przyrody, prawdziwą i fascynującą drogę świętości. Jego niezwykłe otwarcie umysłu przejawia się także w działalności kulturalnej, którą podjął z powodzeniem, a mianowicie w przyjęciu i dowartościowaniu myśli Arystotelesa. W czasach św. Alberta szerzyła się bowiem znajomość licznych dzieł tego filozofa greckiego, żyjącego w IV wieku przed Chrystusem, zwłaszcza w dziedzinie etyki i metafizyki. Ukazywały one siłę rozumu, wyjaśniały w sposób jasny i przejrzysty sens i strukturę rzeczywistości, jej zrozumiałość, wartość i cel ludzkich czynów. Św. Albert Wielki otworzył drzwi pełnej recepcji filozofii Arystotelesa w średniowiecznej filozofii i teologii, recepcji opracowanej potem w sposób ostateczny przez św. Tomasza. Owa recepcja filozofii, powiedzmy pogańskiej i przedchrześcijańskiej, oznaczała prawdziwą rewolucję kulturalną w tamtych czasach. Wielu myślicieli chrześcijańskich lękało się bowiem filozofii Arystotelesa, filozofii niechrześcijańskiej, przede wszystkim dlatego, że prezentowana przez swych komentatorów arabskich, interpretowana była tak, by wydać się, przynajmniej w niektórych punktach, jako całkowicie nie do pogodzenia z wiarą chrześcijańską. Pojawiał się zatem dylemat: czy wiara i rozum są w sprzeczności z sobą, czy nie? Na tym polega jedna z wielkich zasług św. Alberta: zgodnie z wymogami naukowymi poznawał dzieła Arystotelesa, przekonany, że wszystko to, co jest rzeczywiście racjonalne, jest do pogodzenia z wiarą objawioną w Piśmie Świętym. Innymi słowy, św. Albert Wielki przyczynił się w ten sposób do stworzenia filozofii samodzielnej, różnej od teologii i połączonej z nią wyłącznie przez jedność prawdy. Tak narodziło się w XIII wieku wyraźne rozróżnienie między tymi dwiema gałęziami wiedzy - filozofią a teologią - które we wzajemnym dialogu współpracują zgodnie w odkrywaniu prawdziwego powołania człowieka, spragnionego prawdy i błogosławieństwa: i to przede wszystkim teologia, określona przez św. Alberta jako „nauka afektywna”, jest tą, która wskazuje człowiekowi jego powołanie do wiecznej radości, radości, która wypływa z pełnego przylgnięcia do prawdy. Św. Albert Wielki potrafił przekazać te pojęcia w sposób prosty i zrozumiały. Prawdziwy syn św. Dominika głosił chętnie kazania ludowi Bożemu, który zdobywał swym słowem i przykładem swego życia. Drodzy Bracia i Siostry, prośmy Pana, aby nie zabrakło nigdy w Kościele świętym uczonych, pobożnych i mądrych teologów jak św. Albert Wielki, i aby pomógł on każdemu z nas utożsamiać się z „formułą świętości”, którą realizował w swoim życiu: „Chcieć tego wszystkiego, czego ja chcę dla chwały Boga, jak Bóg chce dla swej chwały tego wszystkiego, czego On chce”, tzn. aby upodabniać się coraz bardziej do woli Boga, aby chcieć i czynić jedynie i zawsze to wszystko dla Jego chwały.