Żyć i dzielić się z innymi

Taką zasadą kierują się karmelici bosi, duchowi synowie św. Teresy od Jezusa, którym postawiła ona wysokie wymagania. Najpierw – by ich życie wyznaczała codzienna modlitwa kontemplacyjna, potem – by angażowali się we wszystkie dzieła, które służą zbawieniu innych ludzi. Mają też odważnie odpowiadać na potrzeby Kościoła. Głoszą więc rekolekcje, prowadzą domy rekolekcyjne i domy modlitwy czy centra duchowości, spowiadają, służą w parafiach i na misjach, piszą rozważania i wychodzą do ubogich oraz ludzi młodych. Karmelici są wszędzie, gdzie Kościół potrzebuje ich obecności pełnej nadziei i dobrej nowiny. Centrum tego Bożego Ogrodu (jak się mówi o Karmelu), stanowi Maryja.

Jeśli ktoś chce się schronić pod Matczynym płaszczem, może to zrobić w sanktuarium Matki Bożej Szkaplerznej w podkrakowskiej Czernej. Tam znajdzie wytchnienie od codzienności i karmelitańskie wsparcie (karmelczerna.pl).

Jedno serce

Jak wygląda życie sióstr klauzurowych z niemal 800-letnią historią? O tym mogą opowiedzieć imbramowickie norbertanki, których klasztor jest położony na malowniczym szlaku Orlich Gniazd. W tamtejszym sanktuarium Męki Pańskiej przed wizerunkiem Jezusa Cierpiącego wciąż dzieją się cuda. Siostry, które propagują kult Eucharystii i Maryi, żyją zgodnie z mottem: „Jedno serce i jedna dusza w Bogu”. Ze światem komunikują się głównie przez korespondencję i internet. W taki sposób wspierają duchowo potrzebujących pomocy, ofiarowują za nich swoją modlitwę. A tej jest sporo. Wspólnie modlą się 6 godz. dziennie, ale i codzienne obowiązki – szycie, haftowanie i prace artystyczne – łączą z modlitwą. Podczas zarówno wykonywanych prac, jak i posiłków siostry obowiązuje milczenie. Rozmawiać mogą jedynie podczas rekreacji. Rysem imbramowickich norbertanek jest Liturgia Godzin, śpiewana jako XIV-wieczny norbertański chorał gregoriański.

Pod adresem n.tjmedia.pl można się dowiedzieć więcej o tym niezwykłym miejscu i sprawdzić możliwość wypoczynku w cieniu monastycznych murów.

Bezczynność wrogiem duszy

Przechodząc przez klasztorną furtę, zostawiają świat, w którym żyli, na rzecz nowej wolności – chcą być świadkami Jezusa. Nie skazują się na samotność ani rezygnację z talentów, właśnie tam wykorzystują je maksymalnie. Modlą się 7 razy dziennie, pracują i umysłowo, i fizycznie. Cystersi z wąchockiego opactwa, u podnóża Gór Świętokrzyskich, pośród bujnych lasów, przybyli tu, żeby powtórzyć Maryjne fiat. Biorą wzór z Jezusa ubogiego, pokornego i posłusznego, który przyszedł nie po to, by Mu służono, lecz aby służyć.

Zakonnicy – w zależności od predyspozycji, zainteresowań lub potrzeb – poświęcają się duszpasterstwu parafialnemu, głoszą rekolekcje, spowiadają i prowadzą kierownictwo duchowe, dbają o klasztor, ogród, gospodarstwo. Wspierają siebie nawzajem i tych, którzy do nich przychodzą.

Ci, którzy szukają duchowości i powrotu do wewnętrznej harmonii, mogą zapukać do wąchockiego klasztoru, włączyć się w rytm cysterskiego życia i odnaleźć sens i pokój serca (wachock.cystersi.pl).

Modlitwa i praca

Wokół tego hasła od ponad 800 lat toczy się życie sióstr w opactwie św. Wojciecha mniszek benedyktynek w Staniątkach. A każdej, nawet najmniejszej czynności przyświecają słowa: „Aby Bóg był we wszystkim uwielbiony”. Pod pieczą sióstr są piękny klasztor oraz ogród ze szklarniami i niewielkim polem uprawnym, sad, stawy rybne i pastwisko, zabudowania gospodarskie. Rytm dnia dyktuje kalendarz – i ten liturgiczny ze świętami i uroczystościami, i ten przyrody – który wyznacza zadania na każdy dzień, a są nimi m.in.: zbiory warzyw, troska o pszczoły oraz wypieki bożonarodzeniowych pierników i wielkanocnych baranków. A to wszystko, by zapracować na swoje utrzymanie i dbanie o to niezwykłe miejsce z bogatą tradycją.

Jeśli ktoś szuka sensu życia, może go odnaleźć na modlitwie i w pracy, stając obok ośmiu benedyktynek. Wytchnienie znajdzie w domu gości, który znajduje się w obrębie klasztornych murów. Więcej na: benedyktynki.eu .