Dziś towarzyszy ludziom odchodzącym z tego świata, a także odwiedza ośrodki poprawcze, więzienia dając świadectwo życia oraz pomagając zrozumieć więźniom ich ból serca. Będąc w Zamościu odwiedziła także sanktuarium NNMP w Krasnobrodzie gdzie po raz drugi opowiedziała swoje świadectwo. Czym jest Boże Narodzenie? Marta Przybyła zauważa, że wielokrotnie Bóg rodzi się w tym, co trudne.

– Kilka razy święta Bożego Narodzenia spędzałam na oddziałach paliatywnych wśród osób konających. Wigilia. Wchodzisz na oddział, wszędzie kolorowe lampki, choinki, szopka bożonarodzeniowa. Wchodzisz do szatni, przebierasz się i idziesz na oddział. W niektórych salach jest rodzina, przynoszą jedzenie, dzielą się opłatkiem, nawet jeśli ich bliski jest nieprzytomny. Z głośników słychać kolędę Bóg się rodzi, a w co którymś łóżku człowiek umiera. I to też jest Boże Narodzenie. Wyobrażałam sobie, że Maryja idzie przez oddział ze swym Nowonarodzonym Synem w ramionach i przytula jego pulchną buzię do pomarszczonych, wysuszonych jak wiór policzków pacjentów. I tu też jest Boże Narodzenie – zaznaczyła wolontariuszka.

Wszyscy przechodzimy przez trudne okresy w naszym życiu, które przypominają śmierć. Upadamy, mamy poczucie zwątpienia i bezsensu. Wydaje nam się, że już nie ma przed nami żadnej przyszłości, a pochłaniająca nas samotność paraliżuje nasze życie.

– Czasami uczucie bezsilności, w której upadamy na kolana i mówimy Bogu, że już nie mamy sił by żyć jest początkiem Bożego Narodzenia. Dla wolontariusza największe uczucie bezsilności jest wtedy, gdy przygląda się pacjentowi, a jego klatka piersiowa przestaje się unosić. Dochodzisz do ściany bezsilności gdy z pokoju pacjenta wybiega zapłakane dziecko i krzyczy: „pani doktor, niech pani ratuje moją mamusię”. Dochodzisz do ściany bezsilności, gdy spotykasz człowieka niewierzącego, dla którego nawet świadomość nadchodzącej śmierci nie jest wystarczającym powodem, by pomyśleć o Bogu. To, że w Niego nie wierzy nie znaczy, że Go za chwilę nie spotka – dodała.

Te trudne doświadczenia hospicjum, ludzi, którzy wielokrotnie w samotności odchodzą z tego świata, a niekiedy bez pojednania się z Bogiem mogą sprawiać, że tracimy chęć do życia. Poczucie bezsilności, porażki w naszym życiu sprawia, że nie potrafimy podnieść głowy ku niebu. Jednak Bóg stawia na naszych drogach świadków, którzy wskazują nam sens i cel naszej drogi.

– Była tam moja przyszywana babcia, babcia Janeczka. Na dwa dni przed swoją śmiercią powiedziała mi, że była u niej jej mama. Mówiła: była taka piękna, młoda, miała taką długą, jasną sukienkę, ładne włosy i mówiła, że niedługo po mnie przyjdzie. Czasami na kilka dni lub godzin przed śmiercią umierający potrafią opisywać bliskich, którzy są po drugiej stronie. Mówią o tym z takim zachwytem, że nie masz cienia wątpliwości, że oni to widzą – wspominała Marta Przybyła.

Doświadczenie obecności żywego Boga w hospicjum i przy ludziach umierających potwierdzają liczne świadectwa tych, którzy opiekują się ludźmi chorymi i odchodzącymi z tego świata. Takie przeżycia są także bliskie Marcie.

– Boże Narodzenie w hospicjum jest także wtedy, gdy przesuwasz po koralikach różańca przy łóżku nieprzytomnego od kilku dni chorego, a on nagle budzi się, wyciąga ręce ku górze z radością do tego, co właśnie widzi i wiesz, że w tej sali nie jesteście sami. Nie wierzę w życie wieczne, ja jestem przekonana, że ono jest – wyjaśniła.

Marta Przybyła podkreśla też, że Boże Narodzenie staje się poprzez miłość, jakiej można doświadczyć w hospicjum. Wspomina męża chorej na raka kobiety, do której przychodził każdego dnia, włączał laptop i wspólnie mieli randkę w kinie przy komedii romantycznej. Boże Narodzenie, to także przebaczenie. Jest to jedno z najpiękniejszych doświadczeń jakie wspomina wolontariuszka.

– Kilka dni przez Bożym Narodzeniem poznałam Janka z nowotworem płuc i z rurką w tchawicy, przez którą oddychał. To były ostatnie dni jego życia. Opowiedział mi o tym jak był alkoholikiem, przemocowcem, jak zmarnował życie swojej żonie i swoim dzieciom. Bardzo tego żałował. W pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia Janek już był nieprzytomny. Przy jego łóżku siedział syn Krzysztof. Wziął go za rękę, popłynęły mu łzy i powiedział: tato przebaczam ci. Wybaczam te wszystkie lata kiedy piłeś, biłeś mamę, rodzeństwo, mnie. Wybaczam, że wynosiłeś wszystko z domu, by to sprzedać i kupić wódkę. Jankowi, który był nieprzytomny, nagle zaczęły spływać po policzku łzy. Odszedł spokojnie. W tej tragedii też było Boże Narodzenie – dodała wspominając także o przebaczeniu jakie dokonuje się także w zakładach karnych.

Uczucie bezsilności często powoduje załamanie i brak wiary w dobroć Boga. Trudno odnaleźć Go w tym, co nie jest dla nas łatwe. Marta Przybyła zaznaczyła, że dla niej ratunkiem w takiej sytuacji jest modlitwa i adoracja.

– Być może i wy macie tak w waszym życiu, że już zupełnie nie widzicie sensu czegokolwiek. I może właśnie trzeba Panu Bogu postawić kawę na ławę i powiedzieć: Boże zupełnie nie widzę Cię w tej sytuacji. Przymnóż mi wiary. Niech będzie wola Twoja, ale takie szczere, bez żadnego naszego „ale” – zaznaczyła.

Najpiękniejsze i najtrudniejsze rekolekcje Marta Przybyła przeżyła podczas odchodzenia własnej mamy. To w śmierci najbliższych najtrudniej odnaleźć nam Boga. Jednak ofiarowanie się całkowicie Jego woli, ofiarowanie Mu wszystkiego, co jest najtrudniejsze, co bolesne. To właśnie wtedy zaczyna się prawdziwa wolność.

Marta Przybyła wspominała również ludzi, którzy w zakładach karnych wielokrotnie cierpią z powodu trudnych doświadczeń w rodzinie, braku przebaczenia i samotności. Tam, gdzie przemienia się życie, gdzie koncentruje się ono na Chrystusie, modlitwie, adoracji w bólu i cierpieniu... tam właśnie dokonuje się Boże Narodzenie. Niech zatem w tym roku nie padnie „święta, święta i po świętach”, ale niech Boże Narodzenie dokonuje się w nas cały czas.