Mam opory, aby pisać o instytucji, którą współtworzę, z którą jestem emocjonalnie związany i w której pracuję od samego początku. Ponieważ jednak instytucja ta jest mało znana, a niesie niezwykle istotne przesłanie dla Polaków, ośmielam się promować ją w „mojej” Niedzieli. Chodzi o Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego, mieszczące się w pierścieniu pod kopułą Świątyni Opatrzności Bożej na warszawskim Wilanowie. Właśnie obchodzimy 5. rocznicę działalności, a w dniu jubileuszu, 2 marca, przyjęliśmy prawie 800 gości. W skrócie na określenie muzeum posługujemy się siglum biblijnym Mt 5,14, jestem pewny, że czytelnicy Niedzieli nie będą mieli trudności z rozszyfrowaniem tego symbolu.

Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego jest ewenementem w skali światowej. Po pierwsze dlatego, że bohaterami są dwie postacie, dwóch największych Polaków XX wieku, którzy wywarli wpływ nie tylko na dzieje Polski, ale i na proces przemian w Europie Środkowo-Wschodniej doprowadzający do demontażu komunizmu w tej części Starego Kontynentu. To byli nasi przywódcy duchowi, ojcowie wolności. Powinniśmy być wdzięczni Bożej Opatrzności, że dała nam takich gigantów ducha na ciężkie czasy.

Jest jeszcze jeden ukryty bohater naszego muzeum – to my, Polacy, którzy daliśmy się prowadzić przywódcom takim jak prymas i papież, co skończyło się odzyskaniem upragnionej wolności, do której nas wychowywali. Myślę, że nasze muzeum dobrze pokazuje niezłomność narodu, siłę polskiego ducha, który okazał się silniejszy od strukturalnego aparatu ucisku.

Drugą niezwykłą okolicznością jest położenie muzeum. Znajduje się ono na wysokości ósmego piętra, co czyni go najwyżej położonym muzeum w Warszawie, a prawdopodobnie także w Polsce. Jest to muzeum znakomite – powtarzam opinię zwiedzających, w tym także młodych. Goście spodziewają się raczej muzeum typowo kościelnego, pełnego symboliki religijnej, tymczasem już od samego początku stykają się z zaskakującymi instalacjami artystycznymi i dziełami tak znanych twórców jak Jerzy Kalina, Tadeusz Boruta, Jerzy Skąpski czy Stefan Gierowski oraz ciekawymi wizualizacjami.

Odwiedzających zapraszamy do podróży w czasie, której ramy obejmują okres od 1901 r. (narodziny Stefana Wyszyńskiego) do 2005 r. (śmierć Jana Pawła II). Ten przedział czasowy mieści wielkie wydarzenia w dziejach nie tylko Polski, ale i świata, dlatego pobyt w muzeum daje potężną dawkę historii przedstawionej w atrakcyjny sposób.

W muzeum kładziemy akcent bardziej na idee uosabiane przez naszych bohaterów niż na unikatowe eksponaty, choć tych także nie brakuje. Jednym z nich jest aparat fotograficzny z krakowskiego atelier Pawła Bielca, którym wykonano jeden z najsłynniejszych portretów młodzieńczych Karola Wojtyły. Miało to miejsce 3 miesiące przed wybuchem II wojny światowej, kiedy to 19-letni superprzystojny aktor Wojtyła, wówczas student polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, zrobił sobie zdjęcie z kolegami i koleżankami do tableau z okazji premiery sztuki Mariana Niżyńskiego pt. Kawaler księżycowy, w której grał jedną z głównych ról. Aparat, mimo że ma ponad 100 lat, nadal jest sprawny!

Dwadzieścia lat po śmierci papieża, który dla młodego pokolenia jest już postacią historyczną, rola takich placówek jak Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Wyszyńskiego będzie nabierać znaczenia.

Bez przerwy spotykamy się z wyrazami uznania. Kanclerz Kurii Metropolitalnej Warszawskiej zabrał któregoś dnia cały personel na zwiedzanie muzeum. Do mnie powiedział: „Wszyscy wyszli zachwyceni. Macie skarb, którym musicie się dzielić”. Najtrafniej, w moim odczuciu, fenomen Mt 5,14 wyraził Robert Jaczyński, dyrektor Katolickiego Liceum Ogólnokształcącego w Częstochowie, który po zwiedzeniu ekspozycji z uczniami ocenił: „Najwyżej położone, najwyższy poziom”.

Zapraszam zatem serdecznie wszystkich Czytelników Niedzieli do muzeum na warszawskim Wilanowie. Zapewniam, że nie wyjdą Państwo stamtąd zawiedzeni.