Choroba ta dotyczy niemałej części społeczeństwa, bo ok. 400 tys. naszych rodaków.

Zazwyczaj nie widzimy napadów padaczkowych, gdyż większość z nich jest hamowana przez odpowiednie leczenie. U ok. 30% osób jednak diagnozuje się padaczkę lekooporną, czyli niepoddającą się farmakologicznemu leczeniu. Napady choroby pojawiają się z różną częstotliwością, a wynikają z samorzutnych wyładowań bioelektrycznych w komórkach nerwowych mózgu.

Często nie wiadomo dokładnie, jakie są jej przyczyny. Zaliczamy do nich urazy głowy, guzy mózgu, udary mózgu, urazy okołoporodowe i niedotlenienie, zapalenie mózgu, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, czynniki autoimmunologiczne, choroby metaboliczne, choroby neurodegeneracyjne, czynniki genetyczne, a nawet starzenie się organizmu i twardnienie struktur mózgu. U dzieci jedną z przyczyn może być choroba matki w ciąży. Sam atak może wystąpić pod wpływem infekcji, silnego stresu, wypicia alkoholu, spadku cukru, intensywnych bodźców, m.in. świateł i zmieniających się kolorowych ekranów, np. długo oglądanych bajek, zmęczenia, braku snu czy intensywnego wysiłku fizycznego i psychicznego.

Przede wszystkim trzeba zabezpieczyć osobę, aby nie doznała urazów, można rozluźnić jej ubranie, ale jeśli nie mamy z nią kontaktu, nie należy wkładać jej niczego do ust ani podawać czegokolwiek do picia. Jeśli napad się przedłuża lub chory doznał urazu, dzwonimy po pogotowie.

Epilepsję rozpoznaje neurolog bądź epileptolog po wykonaniu badań i wykluczeniu innych czynników. Najczęściej kiedy ma do czynienia z przynajmniej dwoma napadami w odstępie co najmniej 24 h, jeśli nie one są spowodowane gorączką lub zażyciem narkotyku. Zwykle trwają kilka minut i objawiają się wyprężeniami, drgawkami, ale objawy mogą być też mniej charakterystyczne, jak np. brak świadomości czy jej zaburzenie, zaburzenia kontaktu, mrowienia, lekkie drgania. W diagnostyce padaczki w pierwszej kolejności wykonuje się EEG, czyli badanie elektroencefalograficzne, które rejestruje czynność bioelektryczną mózgu w postaci fal. Jest to badanie bezpieczne, bezbolesne oraz nieinwazyjne, warto je wykonać również w przypadku podejrzeń, także w trakcie snu w domu.

Padaczkę leczy się głównie lekami przeciwpadaczkowymi dobranymi do pacjenta i przyczyny. Jeśli są skuteczne, po kilku latach lekarz może podjąć decyzję o próbie ich odstawienia. Pacjent wymaga jednak stałej opieki lekarskiej i monitorowania stanu zdrowia, po wcześniejszym wykluczeniu innych przyczyn. Problem pojawia się wtedy, kiedy leczenie nie jest skuteczne. Można wówczas zastosować operację, nóż gamma czy inne techniki stymulacji.

Każde leczenie można skutecznie uzupełnić odpowiednią dietą, ziołami, redukcją stresu czy zmianą trybu życia. Do najskuteczniejszych metod uzupełniających należy podawanie dużych dawek dobrego oleju rybiego, minimum 3 razy dziennie przez dłuższy czas. Inne nierafinowane oleje także są wskazane. Ta metoda służy zdrowiu i nie daje żadnych skutków ubocznych. W padaczkach lekoopornych z powodzeniem stosuje się dietę ketogeniczną, która jest oparta na stosowaniu sporej ilości dobrych tłuszczów. Model ten, mimo że nie należy do łatwych, polecam, przynajmniej na 6 tygodni – o jego skuteczności świadczą badania kliniczne. Należy prowadzić odpowiednią, dobrze zbilansowaną dietę, bogatą w warzywa, zioła i dobre tłuszcze, najlepiej pod okiem specjalisty, gdyż mogą się pojawić niedobory witamin, m.in. z grupy B. Udowodniono, że suplementacja magnezu, witamin D oraz E może zmniejszać częstość i nasilenie napadów. Wsparcie mogą stanowić także witaminy B6, A, K oraz elektrolity. Przydatne mogą się okazać aminokwasy, L-karnityna oraz konopie – także marihuana medyczna na receptę od lekarza. Wpływ na receptory w mózgu mogą mieć imbir oraz anyż (korzystniejsze mogą być olejki). Korzyści mogą też przynieść: bakopa, głożyna pospolita, lakownica żółtawa, szałwia, żeń-szeń, jemioła, tarczyca bajkalska, eukomia.

Moim zdaniem, warto pomyśleć o odpowiednim sposobie oczyszczania organizmu, choćby z metali ciężkich, np. przez stosowanie dobrej chlorelli. Dobór odpowiedniego wsparcia leczenia należy skonsultować ze specjalistą, zależy to bowiem od przyczyn choroby i kondycji chorego.