Dzień 18 maja br. trwale wpisał się w historię naszej archidiecezji. Tego dnia Ojciec Święty Jan Paweł II zaliczył w poczet świętych bł. bp. Józefa Sebastiana Pelczara. Dziś relikwie świętego Biskupa, jednego z największych pasterzy archidiecezji, złożone w kaplicy Fredrów przemyskiej archikatedry odbierają cześć wiernych nieustannie nawiedzających to miejsce.
Józef Sebastian Pelczar ur. się 17 stycznia 1842 r. w Korczynie. Święcenia kapłańskie przyjął 17 lipca 1864 r. w katedrze przemyskiej. W latach 1865-1868 studiował w Rzymie, gdzie otrzymał doktoraty z teologii i prawa kanonicznego. W latach 1870-1877 pełnił funkcję wychowawcy alumnów oraz wykładowcy teologii pastoralnej i prawa kanonicznego w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. Począwszy od roku 1877 przez 23 lata sprawował funkcję profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, a w latach 1882-1883 pełnił urząd rektora tej znamienitej uczelni. Mianowany biskupem pomocniczym diecezji przemyskiej 27 lutego 1899 r., rok później zostaje jej ordynariuszem. Obejmując rządy w diecezji miał już jasno sprecyzowany program pracy duszpasterskiej powierzonej sobie owczarni, a najważniejsze jego elementy przedstawił podczas ingresu do katedry przemyskiej, w dniu 13.01.1901 r. Do głównych założeń pasterskiej posługi bp. Pelczara należały kontynuacja dzieła poprzedników w zakresie odbudowy religijno-moralnej diecezji oraz rozszerzanie pracy duszpasterskiej o dziedziny społeczne. Przeświadczony o potrzebie odnowy w Kościele, która winna rozpocząć się od stanu duchownego, zwrócił uwagę na podniesienie poziomu intelektualnego i formację religijną księży, począwszy od studiów seminaryjnych. W 1902 r. powołał do życia Niższe Seminarium Duchowne tzw. Collegium Marianum, przyczyniając się do wzrostu liczby powołań kapłańskich. Bp J. S. Pelczar był człowiekiem modlitwy, ojcem ubogich, gorącym czcicielem Najświętszego Sakramentu, Najświętszego Serca Jezusowego i Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski. Wprowadził w życie szereg dzieł apostolskich, czego znamienitym przykładem jest założone 15 kwietnia 1894 r. Zgromadzenie Sióstr Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. Jako pasterz Kościoła przemyskiego zorganizował 3 synody diecezjalne, utworzył 61 samodzielnych placówek duszpasterskich, a za jego rządów wzniesiono ponad 100 nowych świątyń. Dbał o duchowy i materialny dorobek diecezji, a także rozwój kultury i sztuki sakralnej stanowiących dorobek przeszłości, dzięki czemu zasłużył na miano reformatora zatroskanego o duchowe oblicze diecezji, ale również jej organizację. Swą nieugiętą postawą bronił interesów narodowych, a życie społeczne kształtował w duchu chrześcijańskim, w myśl encyklik papieża Leona XIII. W 1906 r. powołał do życia Związek Katolicko-Społeczny stanowiący zalążek obecnej Akcji Katolickiej. Dał się poznać jako przyjaciel młodzieży, wybitny kaznodzieja, humanista dostrzegający potrzeby ubogich, ale nade wszystko jako człowiek modlitwy. Szczególną troską otaczał robotników tworząc dla nich organizację katolicką pn. „Przyjaźń” i Stowarzyszenie Opieki nad Terminatorami pw. św. Stanisława Kostki. Sprowadził do Przemyśla Księży Salezjanów, Braci Albertynów. Z Jego inicjatywy powstało w Przemyślu schronisko dla bezdomnych. Za rządów bp. Pelczara, diecezja przemyska zyskała szczytne miano „pobożnej i uczonej”. Przemiany zapoczątkowane przez świętego Pasterza okazały się trwałe, a Kościół przemyski został dobrze przygotowany do mającej wkrótce nadejść, trudnej konfrontacji z ateistycznym komunizmem. Św. bp Pelczar był i wciąż pozostaje skutecznym i sprawdzonym orędownikiem ludzkich trosk przed tronem Bożego Miłosierdzia. Świadczą o tym wierni, z ufnością nawiedzający Jego relikwie w kaplicy Fredrów przemyskiej bazyliki archikatedralnej.