„Siła chrześcijanina to nie tylko czynienie dobra, ale także znoszenie zła. Ci zatem, którzy zdają się być gorliwymi w czynieniu dobra, lecz nie umieją ani nie chcą znosić pojawiających się cierpień, należą do ludzi słabych”.
(Św. Augustyn, „Kazania” 46, 13).

Te słowa św. Augustyna, jako wyraz uznania, odnoszę do mieszkańców Domu Pomocy Społecznej w Kowalu, którzy utworzyli grupę teatralną pod wymowną nazwą „Szok”. Nazwa jest adekwatna do wrażenia, jakiego doświadcza się, podziwiając grę aktorów chorych na stwardnienie rozsiane, występujących na wózkach inwalidzkich... Patrząc wyłącznie po ludzku na ich krzyż, można nie dostrzec zwycięstw, jakie w wymiarze ducha odnoszą nad sobą. Można nie docenić dobra, które wyświadczają innym, mężnie znosząc swoją chorobę, uważaną za zło. Samo zresztą cierpienie, jako egzystencjalny problem człowieka, w kategoriach rozumu jest niewytłumaczalne. Jak pisze Gaston Courtis: „Bóg nie przyszedł unicestwić cierpienia, nie przyszedł nawet go wytłumaczyć, przyszedł, by je wypełnić swoją obecnością”.
Myślę, że swoją obecnością, zaangażowaniem, grą teatralną grupa „Szok” może językiem wrażeń przemówić mocniej do widza niż zawodowy aktor. Dlatego z ogromnym wzruszeniem śledziłem przedstawienie oparte na fragmentach Zemsty Aleksandra Fredry w wykonaniu tej grupy (28 października 2003 r.). Przedstawienie w swej doskonałej formie wykonania sprawiało wrażenie, jakby się było obecnym w minionej epoce. Sprzyjały temu także historyczne kostiumy, wykonane przez pracowników i mieszkańców DPS na zajęciach terapii, oraz świetnie dopasowana scenografia.
Trzeba przyznać, że każdy występ teatralnej grupy „Szok” wytwarza ciepły klimat, integrując wszystkich mieszkańców Domu. Siedząc na widowni wśród chorych, odnosi się wrażenie, jakby oni widzieli siebie wśród występujących na scenie, a gra aktorów była ich grą. To wszystko składa się na doświadczenie bogactwa wrażeń estetycznych,intelektualnych i duchowych, pokazując, jak bardzo w sposób godny można walczyć o życie, kiedy ono za sprawą choroby tak szybko „ucieka”.
Jeden z członków grupy teatralnej - Wojciech Szczygło przyznaje, że sama świadomość choroby nic nie daje. Dopiero walka z nią, czynne zaangażowanie się, wnosi w życie pogodę ducha. Na początku zaśpiewanie tylko dwóch piosenek sprawiało mu trudność, męczyło. Dopiero próby, systematyczny wysiłek doprowadziły do tego, że może śpiewać przez półtorej godziny, a ćwicząc pamięć zna 50 piosenek. Udział w grupie teatralnej, ćwiczenia terapeutyczne, podnosząc ogólną sprawność pozwalają mu nieść radość, nie tylko sobie, ale też innym. Przez to wzrasta w nim i u innych poczucie własnej wartości.
Członkowie grupy teatralnej „Szok”, którzy działają od połowy 2001 r. w DPS w Kowalu, poprzez liczne przedstawienia pokazują, że choć pokonanie samego siebie nie jest łatwe, to jednak jest możliwe. Troska o mieszkańców i otwartość na każdą dobrą inicjatywę dyrektorki Domu Jadwigi Rosiak sprawiły, że jego mieszkańcy mogą działać i realizować się w różnych grupach terapeutycznych, takich jak wspomniane wyżej teatroterapia i muzykoterapia. Pomysł na grupę teatralną, która wnosi wielkie ożywienie w atmosferę Domu, i poprzez swoje wystąpienia krzepi serca wszystkich, jest godny pochwały. Uznanie należy się też Małgorzacie Skrzypińskiej i Ewie Mazierskiej, które z wielkim poświęceniem prowadzą grupę. Ta praca, jak same przyznają, daje im ogromną satysfakcję, a każdy dzień życia mieszkańców Domu pozwala uczynić sensowniejszym i bogatszym w pozytywne wrażenia.
Natomiast pracy na tym polu, jak i samego kunsztu aktorskiego dających przedstawienia nie da się ocenić w kategoriach profesjonalizmu, lecz serca. I to właśnie serce stanowi płaszczyznę zbliżenia do siebie całego personelu i mieszkańców Domu. W tym sensie też wszyscy starają się realizować słowa Chrystusa: „Jedni drugich brzemiona noście”(por. Ga 6, 2). Bo to On, jak pisze Papież Jan Paweł II w liście apostolskim Salvifici Doloris: „nauczył człowieka równocześnie świadczyć dobro cierpieniem - oraz świadczyć dobro cierpiącemu. W tym podwójnym aspekcie odsłonił sens cierpienia do samego końca” (nr 30). I widać, jak ów sens cierpienia w tej wspólnocie się urzeczywistnia. Wiele bowiem można dokonać, kiedy cierpliwie i z godnością znosi się zło. Dlatego jest się zaszczyconym, oglądając przedstawienie grupy teatralnej „Szok” czy włączając się w innym wymiarze w życie mieszkańców Domu Pomocy Społecznej w Kowalu, zwanego również „Domem pod Serduszkiem”.