Diakonat jest pierwszym stopniem uczestnictwa w sakramentalnym kapłaństwie Jezusa Chrystusa i znakiem trwałego włączenia do stanu duchownego. Kandydaci wzywani po imieniu odpowiadają: „jestem”, co przypomina starotestamentalne powołanie proroka, oddanego na wyłączną służbę Bogu. Podczas gdy kandydaci leżą krzyżem na posadzce katedry, cały lud śpiewając litanię prosi o wsparcie dla nich wszystkich świętych.
Święcenie pierwszych diakonów dokonało się przez modlitwę i włożenie na nich rąk Apostołów. Tak jest i dzisiaj. Na głowę każdego kandydata biskup jako następca Apostołów wkłada ręce, a następnie wypowiada modlitwę konsekracyjną. Prosi w niej o dary Ducha Świętego potrzebne diakonom do wiernego wypełniania ich służby. Apostołowie ustanowili diakonów, aby Ewangelia była głoszona słowem i czynami miłości bliźniego.
Ksiądz Biskup, podając nowo wyświęconemu diakonowi księgę Ewangelii, zaleca, aby wierzył w to, co będzie czytał, nauczał tego, w co uwierzy i wypełniał życiem to, czego będzie nauczał; następnie zaś przekazuje diakonom znak pokoju.
Otrzymanie diakonatu jest wyróżnieniem, ale i obowiązkiem. Dlatego właśnie potrzeba wiele modlitwy za naszego nowego diakona. Prośmy Pana Boga aby wytrwał na ostatnim etapie zmierzania ku sakramentowi kapłaństwa.