Ks. Jerzy był badzo skromnym, pokornym, delikatnym, a przede wszystkim autentycznym człowiekiem

Grażyna Mularska: - W jakich okolicznościach poznała Pani ks. Jerzego Popiełuszkę?

Katarzyna Soborak: - Pracowałam wtedy w Instytucie Chemii Przemysłowej i czasami chodziłam na Msze św. za Ojczyznę do żoliborskiego kościoła. Za udział w strajku 13 maja 1982 r. zostałam wyrzucona z pracy i na parę miesięcy jej pozbawiona. Kiedy zakończono rozpatrywanie naszej sprawy, wyrokiem sądowym zostaliśmy przywróceni do pracy, a zakład musiał wypłacić nam zaległe pensje. Przez te kilka miesięcy zebrało się parę złotych i postanowiliśmy je jak najlepiej wykorzystać. Po wspólnych konsultacjach postanowiliśmy wręczyć te pieniądze ks. Jerzemu z prośbą, aby przekazał je ludziom pozbawionym pracy, znajdującym się w ciężkiej sytuacji materialnej. Po Mszy św. poszłam z koleżanką do zakrystii i opowiedziałam wszystko ks. Jerzemu. Ucieszył się i obiecał załatwić tę sprawę. To było moje pierwsze spotkanie z kapelanem „Solidarności”.
Następny mój kontakt z ks. Jerzym przypadł w czasie, kiedy zbliżała się rocznica rejestracji „Solidarności”, czyli 10 listopada 1982 r. Chcieliśmy uczcić tę datę powstania związku zawodowego i dlatego zaproponowałam kolegom, aby ks. Popiełuszko odprawił uroczystą Eucharystię. Wszyscy z radością zgodzili się, a ja spotkałam się przed plebanią z ks. Jerzym, aby uzgodnić szczegóły dotyczące naszego świętowania. To była bardzo piękna Msza św., podczas której znani aktorzy scen polskich recytowali wiersze religijno-patriotyczne, składane były kwiaty - my także przynieśliśmy wiązankę biało-czerwonych goździków. Od tego momentu znajomość z ks. Jerzym utrzymała się już do końca...

- Dlaczego ludzie tak bardzo garnęli się do ks. Jerzego? W czym tkwiła Jego wielkość?

- Ks. Popiełuszko był bardzo skromnym, pokornym, delikatnym, a przede wszystkim autentycznym człowiekiem. Głoszona przez niego nauka była zgodna z tym, jak postępował, czym żył na co dzień. Zatroskany o naród, spieszący z pomocą skrzywdzonemu człowiekowi, wzywający do wierności Bogu... Był wiarygodnym świadkiem życia Ewangelią. A przy tym potrafił cały oddać się ludziom potrzebującym duchowego Przewodnika. Miał w sobie tę niezwykłą charyzmę, która skutecznie pomagała mu w posłudze kapłańskiej. Stąd gromadziły się wokół Niego rzesze ludzi spragnionych „ostatecznego zwycięstwa”. Kazania, które głosił były proste i czytelne, oparte na nauczaniu Ojca Świętego Jana Pawła II i Stefana kard. Wyszyńskiego. Kiedy dawał je do przeczytania to często mówił: „Jak robotnik zrozumie, to i profesor zrozumie”. I o to chodziło w Jego ewangelicznym słowie prawdy, które powtarzał odważnie i z wielką miłością.

- Pani ostatnie spotkanie z kapelanem „Solidarności” miało miejsce kilka dni przed porwaniem i zamordowaniem ks. Jerzego. Jak Pani je wspomina?

- To był wtorek, 16 października 1984 r. Po wieczornej Mszy św. ks. Jerzy dał mi I tom Pisma Świętego. Spytałam, kiedy będę mogła przyjść, aby otrzymać II tom. Ksiądz odpowiedział, że jeszcze nie ma, że trzeba poczekać... Tak po krótkiej rozmowie pożegnaliśmy się i jak się szybko okazało już „na zawsze”. Był bardzo spokojny i opanowany. Zawsze mówił o sobie: „jestem człowiekiem wewnętrznie wolnym nawet w warunkach zewnętrznego zniewolenia”. Wydaje się, że nic nie zapowiadało tragedii, która nastąpiła kilka dni później. Jednak wiedzieliśmy wszyscy, że ks. Jerzy był wielokrotnie zastraszany przez ówczesne władze komunistyczne, które chciały uciszyć głos broniący ludzkiej godności. Przeżywane przez niego przykre i bolesne doświadczenia ze strony służb specjalnych, sprawiały, że ten kapłan musiał być duchowo przygotowany na czekającą Go męczeńską śmierć. Potwierdzają to również wypowiadane przez Niego słowa: „Jestem gotowy na wszystko”.

- Przy grobie ks. Jerzego wielu ludzi otrzymuje liczne łaski, co potwierdzają dokumenty znajdujące się w archiwum...

- Po śmierci ks. Jerzego ludzie otrzymują łaski za Jego przyczyną. Mamy już 300 udokumentowanych cudów uzdrowień i nawróceń. Jest przykład lekarza - alkoholika, który po informacji o zamordowaniu Kapłana, porzucił całkowicie nałóg i stał się głęboko wierzącym człowiekiem. Pewnej zakonnicy cierpiącej na bolesne pęknięcia skóry na dłoniach i palcach. Kiedy zaczęła prosić o pomoc ks. Jerzego, rany się zabliźniły, a skóra stała się zdrowa i gładka. Jeden ze znanych polskich profesorów cierpiał na nowotwór. Po nowennie do ks. Popiełuszki guz zniknął, a operacja okazała się zbędna. Ks. Feliks Folejewski, zaprzyjaźniony niegdyś z ks. Jerzym, opowiada, że wstawiennictwo ks. Popiełuszki uzdrowiło go z ciężkiej choroby. Wielu ludzi przy grobie Kapłana Męczennika powraca do Kościoła, przystępuje do spowiedzi generalnych i całkowicie przemienia swoje życie.