Mamy za sobą przeżycie kolejnych świąt Bożego Narodzenia. Orędzie o Bożym Narodzeniu przekazane przez Ewangelistów ma dwojaki charakter. U synoptyków: św. Mateusza i Łukasza, w ich tzw. Ewangeliach dzieciństwa, ma ono charakter narracyjny. Jest w nim mowa o spisie ludności, o zamknięciu drzwi przed brzemienną Maryją, o ubogim narodzeniu Jezusa w stajni betlejemskiej. Jest mowa o pokłonie pasterzy, o nadaniu Dziecięciu ósmego dnia po narodzeniu imienia Jezus, o pokłonie Trzech Mędrców, o ofiarowaniu w świątyni, o ucieczce do Egiptu przed zbrodniczym Herodem. Na tej ewangelicznej tradycji wyrosły wspaniałe dzieła sztuki, szopki bożonarodzeniowe, wyrosły także nasze piękne kolędy, powstało wiele zwyczajów świątecznych. Drugi przekaz o Bożym Narodzeniu znajdujemy w Ewangelii św. Jana. Jest to przekaz bardziej zreflektowany, teologiczny z elementami greckiej filozofii. Jezus jest tu ukazany jako Słowo, które było na początku u Boga, które było Bogiem, i przez które wszystko się stało. To Słowo odwieczne stało się Ciałem i zamieszkało między nami. Przyszło do swoich a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby stali się dziećmi Bożymi (por. J 1, 1-14). To Słowo jest nam dzisiaj także ukazane jako odwieczna mądrość, która zamieszkała na świecie, jako Słowo pełne łaski i prawdy. Ten właśnie Janowy zapis o Słowie, które stało się Ciałem, stał się podstawą do wypracowania teologii wcielenia. W teologii tej, zrośniętej ściśle z liturgią, mówi się, że Wcielenie Chrystusa jest dopełnieniem dzieła stworzenia, jest jakby nowym stworzeniem. Jan Paweł II, idąc za nauką Soboru Watykańskiego II, w encyklice „Redemptor hominis” napisał, że „Syn Boży, przez wcielenie swoje zjednoczył się jakoś z każdym człowiekiem” (RH 13). Syn Boży, stając się człowiekiem, potwierdził godność człowieka. Ta godność, czyli wielkość, wyjątkowość człowieka wśród całego stworzenia zajaśniała już w dniu stworzenia, gdyż człowiek zaistniał na obraz i podobieństwo Boże. Od samego początku człowiek jest podobny do Boga przez swego, ducha, który poznaje, kocha i działa w sposób wolny. Dzięki duchowi człowiek może mówić: wiem, rozumiem, kocham, mogę, nie muszę, powinienem, chcę, przeżywam poczucie obowiązku, odpowiadam za to, co zrobiłem. Ta właśnie naturalna godność człowieka została potwierdzona i ubogacona z chwilą, gdy Słowo stało się Ciałem. Syn Boży, stając się człowiekiem, jakby mówił: człowieku, jakże wielki jesteś, jakże ważny jesteś, skoro przybieram twoją naturę, że staję się podobnym do ciebie we wszystkim oprócz grzechu. Ojcowie Kościoła nauczali, że „Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek mógł stać się Bogiem”. Jest to może szokujące stwierdzenie, ale ma ono podstawę Ewangelii św. Jana: „Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi” (J 1, 12).
Modlił się kiedyś apostoł Paweł dla swoich przyjaciół o ducha mądrości i objawienia w głębszym poznawaniu Boga. Modlił się o światłe oczy serca, tak „byście wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania (Ef 1, 18). Chcemy i my dziś prosić o ducha mądrości w całym naszym życiu na nowy rok kalendarzowy. Chcemy prosić o światłe oczy serca, uzbrojone w wiarę, byśmy lepiej wiedzieli, kim jesteśmy i do czego zostaliśmy powołani. Jeśli ten dar sobie wyprosimy, poznamy lepiej smak naszego życia, przyczynimy się do pomnożenia szczęścia swojego i naszych bliźnich.

Oprac. ks. Łukasz Ziemski