Powinien przypomnieć się dzisiejszą niedzielą sakrament chrztu św. Sakrament nie do końca zrozumiany, bo dla jednych staje się balastem trzymającym ich na siłę w Kościele, z którego chcą się wyzwolić za wszelką cenę, pytając na internetowych forach „jak można się odchrzcić?”. Dla innych to rytualna ceremonia, jaką należy odprawić, by się broń Boże nie narazić rodzinie czy znajomym, że nie ochrzczono dziecka. Potem może mieć kłopoty w szkole, więc na tzw. wszelki wypadek sprawę załatwi się jak należy. Często przy takiej okazji powstają nieporozumienia, czasami drobne zatargi z proboszczem, no bo jak to, że ktoś kogo wybiera się na rodziców chrzestnych takiej funkcji pełnić nie może. Zapomina się, że np. osoby żyjące w związkach niesakramentalnych nie mogą być rodzicami chrzestnymi, bo na tych spoczywa przecież obowiązek pomocy rodzicom dziecka w jego chrześcijańskim wychowaniu. Powszechna praktyka związana z niezrozumieniem funkcji rodziców chrzestnych wygląda tak, że dość często wybiera się nie osoby, które przykładem swojego życia mogłyby pomagać dziecku w rozwijaniu wiary, ale osoby dobrze sytuowane materialnie. Niestety!
A co tak naprawdę daje chrzest św.? Najkrótsza odpowiedź brzmi - życie wieczne! Tego człowiekowi nie zapewni nikt. Polecenie Jezusa, rozsyłającego przed Wniebowstąpieniem Apostołów, precyzuje wyraźnie „kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony”. Często rodzice przynoszący swoje dziecko do kościoła i proszący w jego imieniu o dar chrztu św. zapominają o tej prawdzie, bądź nie zawsze są jej świadomi. Ważnym też pozostaje kwestia wyrażonych głośno przyrzeczeń chrzcielnych, do których chrześcijańscy rodzice winni często powracać. Obowiązkiem ich pozostaje dawać swojemu dziecku świadectwo wiary przykładem swojego życia, stąd trudno wyobrazić sobie chrześcijańskie świadectwo bez częstego przystępowania rodziców do spowiedzi św., do Komunii, bez codziennej modlitwy, w której podtrzymują swoją przyjaźń z Chrystusem.