W pięknej, zimowej atmosferze pierwszej niedzieli nowego roku, w obecności bp. Wacława Depo i bp. Mariusza Leszczyńskiego, w zamojskiej katedrze, odbyło się doroczne świąteczne spotkanie wszystkich ruchów i stowarzyszeń katolickich naszej diecezji.
Okres świąt Bożego Narodzenia i koniec roku zawsze skupia wszystkich, a szczególnie katolików wokół swoich Pasterzy, aby wspólnie świętować, złożyć sobie życzenia. To czas, kiedy wspominamy minione lata, wsłuchujemy się w teraźniejszość, wspólnie jak w rodzinie modlimy się za Kościół, Ojczyznę i siebie nawzajem.
Nie będę tutaj skupiać się na szczegółach naszej uroczystości, była wyjątkowo modlitewna, z pięknym wygłoszonym słowem Księdza Biskupa, nawiązującym treścią do trudnych dzisiejszych problemów i nieskończonej Miłości Boga.
Spróbuję natomiast z nowym rokiem, pokrótce opisać zjawisko społecznych ruchów katolików świeckich: skąd się wzięły, kim są ich członkowie, czym się zajmują, w jakim celu się zrzeszają. Może zaprocentuje to nowymi członkami i ich szerszym działaniem.
Większość ruchów skupiona jest wokół Ogólnopolskiej Rady Ruchów Katolickich, która jest pierwszą federacją, jaka powstała po 1989 r. Skupia ona w Polsce obecnie ponad 70 ruchów. W większości są to ruchy i stowarzyszenia o zasięgu ogólnopolskim, chociaż zdarzają się nawet o zasięgu ogólnoświatowym. Niektóre posiadają swoich stałych przedstawicieli w organizacjach pozarządowych przy ONZ, UNESCO, Parlamencie Europejskim itp. W naszej diecezji zarejestrowanych w Radzie jest 21 jednostek, z czego aktywnych, zauważalnych w społeczności około 15.
Stowarzyszenia katolickie skupiają w swych szeregach tysiące członków, którzy działają całkowicie społecznie, bezinteresownie. Ich członkowie oprócz codziennej pracy w domu, rodzinach, zakładach pracy, znajdują czas na modlitwę za siebie i za innych oraz pracują społecznie na rzecz potrzebujących. Animują rozwój bezinteresownego wolontariatu. Prowadzą ośrodki pomocy społecznej, hospicja, domy dla bezdomnych, szerzą i propagują chrześcijańską kulturę oraz społeczną naukę Kościoła katolickiego. Podejmują pracę na rzecz duchowo-moralnej odnowy społeczności lokalnej. Starają się kształtować kreatywne postawy moralne. Walczą z narkomanią, alkoholizmem i wszelkimi patologiami. Prowadzą poradnie rodzinne, prawne. Zakładają katolickie szkoły, mają reprezentantów w samorządach, parlamentach.
W dzisiejszych czasach życie i praca oparte na zasadach Ewangelii nie są łatwe. Dziś coraz mniej jest takich środowisk, gdzie ludzie w sposób bezinteresowny poświęcają się dla dobra wspólnego. Zdeklarowani katolicy w społeczeństwie są wyśmiewani, dyskryminowani, wykluczani a nawet sądzeni. Nieugiętą nieraz ich postawę można porównać do heroizmu.
O ruchach w Kościele z nadzieją wypowiadał się sługa Boży Jan Paweł II. Przypominał o ich roli w społeczeństwie, zachęcał do aktywności, wytyczał im kierunki działania. W 1998 r. na Placu św. Piotra Jan Paweł II powiedział do zebranych Ruchów Katolickich: „W waszych ruchach i nowych wspólnotach nauczyliście się, że wiara nie jest abstrakcyjnym rozumowaniem ani mglistym uczuciem religijnym, ale nowym życiem w Chrystusie, wzbudzonym przez Ducha Świętego (...). Ruchy uznane oficjalnie przez władze kościelne jawią się jako odblaski jedynego Kościoła i różne formy jego samorealizacji (...). Otwiera się przed wami etap kościelnej dojrzałości (...). Potrzeba dzisiaj bardzo światu, a także naszej Ojczyźnie ludzi dojrzałej wiary, którzy z odwagą wyznają Chrystusa w każdym miejscu i w każdej sytuacji. Potrzeba prawdziwych heroldów Ewangelii i zwiastunów prawdy. Ludzi, którzy wierzą i miłują, i tę Bożą miłość zamieniają w autentyczną służbę człowiekowi...”.
Podsumowując nasze świąteczne spotkanie, dostrzegamy, że nie wszystkie nasze problemy zostały rozwiązane. Kościół oczekuje od Ruchów dojrzałych owoców jedności i działania. Oczekuje ciągłego pogłębiania formacji osobistej prowadzącej do coraz ściślejszej więzi z Kościołem, poczynając od parafii po świadectwo miłości składane słowem i życiem. Chodzi o wprowadzenie chrześcijańskiego ducha we wszystkie dziedziny życia: kulturalne, ekonomiczne, samorządowe a także polityczne, i nie jest to zadanie łatwe. Do jego wdrażania potrzebujemy także opiekunów, zaangażowanych, świętych kapłanów.
Prośmy Boga, abyśmy te zadania potrafili wypełnić całym naszym życiem i niech pomocne nam będą w tym słowa św. Pawła: „Przechowujemy skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas” (2 Kor 4, 7-15).
Niech nie będzie w nas samozadowolenia i pychy, ale niech będzie uwielbienie Miłości Bożej objawionej w Jezusie Chrystusie, jak nam wszystkim życzyli, dzieląc się opłatkiem Księża Biskupi i Opiekunowie: „Bądźcie Świadkami Miłości”.