Ta niedzielna Msza św. była inna niż pozostałe, kiedy to wierni zwykli słuchać homilii któregoś z kapłanów ze swojego kościoła. Tym razem ks. Piotr Filipek celebrujący 27 lutego 2011 r. niedzielną Eucharystię o godzinie dziesiątej zapowiedział, że słowo wygłosi siostra Adrianna, która przyjechała aż z Krasnojarska. Należałam do tych osób, które wzruszyły się w czasie homilii do łez. Nachyliłam się do wnuczka i szepnęłam, by słuchał uważnie, bo będzie mowa o odległej krainie, w której jego praprababcia z pięciorgiem dzieci spędziła pięć lat syberyjskiego zesłania.
Siostra Adrianna od 8 lat mieszka z innymi siostrami ze zgromadzenia św. Magdaleny od Pokuty w dwumilionowym Krasnojarsku. Aby wystąpić przed jeleniogórzaninami, pokonała odległość ponad 6 tys. km. Krasnojarsk należy do diecezji irkuckiej, a jej obszar jest trzydziestokrotnie większy od Polski. Obsługuje go kilkudziesięciu kapłanów, wspieranych przez siostry zakonne. Ludzie wiary rozproszeni są na niezwykle rozległej przestrzeni. Czekają tygodniami i miesiącami, by po latach radować się obecnością osób konsekrowanych, które docierają do nich, pokonując setki kilometrów. Oni zaś w śniegu i mrozie podążają na miejsca spotkań w prywatnych domach, stołówkach, klubach i domach kultury. Mieszkanka Nowosybirska, Irina, jeden pokój w swoim domu przeznaczyła na kaplicę. Na możliwość zawarcia związku sakramentalnego czekała 20 lat. Jej prawosławnego wyznania mąż dał wyraz wielkiego szacunku dla wyznania swojej żony, kiedy, dowiedziawszy się o ciężkiej chorobie Jana Pawła II, powiedział: „Gdyby własnym życiem można było uzdrowić tego człowieka, nie wahałbym się ani chwili”. W innej rodzinie s. Adrianna zasłyszała wzruszającą historię. Pokazano jej metalowy krzyżyk. Został odlany w drewnianej foremce z przetopionej łyżeczki. Działo się to w czasach, kiedy w komunistycznym Kraju Rad były niszczone wszystkie przedmioty kultu, a wyznawanie religii było surowo zakazane. Właścicielka modliła się nocami, trzymając krzyżyk w dłoniach, a chowając go starannie za dnia. Jak największy skarb przekazała go następnym pokoleniom wraz z wiarą w jedynego Boga. Wiara jest silniejsza niż strach. W konspiracji ludzie spotykali się, by wielbić Pana i krzepić duchowe siły. Teraz nastały czasy, kiedy mogą nie lękać się swojego światopoglądu i choć jeszcze ostrożnie, ale przyznają się do swoich polskich i katolickich korzeni. W Krasnojarsku równo sto lat temu został zbudowany pierwszy i jedyny katolicki kościół. Komuniści świątynię zamienili na magazyn, a potem na salę koncertową. Teraz obchodzący stulecie kościół jest własnością filharmonii, więc kiedy katolicy chcę skorzystać z dawnej świątyni zgodnie z jej pierwotnym przeznaczeniem, muszą wynajmować wnętrze na godziny, uiszczając określone stawki finansowe.
Trwa budowa nowego kościoła. Władze wielkiego miasta przeznaczyły na jego lokalizację teren w odległości około 20 km od centrum metropolii. I teraz wierni mogą spotykać się w podziemiach przyszłej świątyni. Księża i zakonnice prowadzą katechezę, przygotowują do sakramentów świętych, latem organizują wypoczynek dla dzieci i młodzieży. Prowadzą działalność duszpasterską, kulturalną i charytatywną. Dojeżdżają w najodleglejsze zakątki swojego rozległego dekanatu. I już zbierają owoce tej pracy duchowej. We Wrocławiu pełni swoją zakonną posługę siostra Eleonora, rodowita Sybiraczka. O. Maksym to były syberyjski student medycyny, którego Pan Bóg powołał na swoją służbę, choć wielu starało się odwieść młodego człowieka z drogi powołania, rysując mu przyszłość zdolnego lekarza. Siostra Adrianna nie kryje, że misja osób konsekrowanych na Syberii jest trudna, ale daje wiele radości tym, którzy ją pełnią. Oraz tym, którzy wspierają misjonarzy modlitwą i pomocą materialną. Również po tej Mszy św. jeleniogórzanie wrzucali datki do puszki przekonani, że mogą choć trochę przyczynić do siania ziarna wiary w miejscach, gdzie zostały prochy wielu naszych rodaków i gdzie żyją ich córki, synowie, wnuki i prawnuki, przechowując świadomość korzeni i szacunek dla dziedzictwa, którego są spadkobiercami.