Całun Turyński - cenna relikwia, świadek śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, zajmuje głowy badaczy od stuleci. Zdaniem naukowców niezwykle prawdopodobna jest hipoteza, że widniejąca na całunie postać, zniekształcona przez nieludzkie męczeństwo, jest Chrystusem z Ewangelii. Prof. Bruno Barberis z Uniwersytetu w Turynie wziął pod uwagę szczegóły męczeństwa Chrystusa. Na podstawie tych badań wyliczył, że istnieje taka możliwość, jak jeden do dwustu miliardów, że człowiek z całunu nie jest Jezusem z Nazaretu. To właśnie sprawia, że całun przemienia się z dowodu śmierci w poruszający znak zmartwychwstania. Całun wykonany jest z lnianej tkaniny o wymiarach 436 cm x 110 cm, nieregularnie uprzędzonej. Ukazuje obraz zamęczonego człowieka, który w niewytłumaczalny sposób jest odbity w negatywie i jakby w lustrze. Wszystko wskazuje na to, że tajemniczą ofiarą starożytnego męczeństwa, a następnie pochówku udokumentowanego przez Całun Turyński jest Chrystus. Odbita na całunie twarz, milcząca i pogodna w majestacie śmierci, jest ikoną Zbawiciela.
Opierając się na ewangelicznym przekazie oraz śladach męki, jakie widnieją na cudownej tkaninie, można przedstawić dowody wskazujące na niemal stuprocentowe podobieństwo człowieka z Całunu Turyńskiego z Jezusem Chrystusem. „Był biczowany przez dwóch prześladowców stojących po bokach. Z wielką dokładnością zadanych zostało około stu ciosów, z równomiernym rozmieszczeniem na całym ciele. Jedynie okolice serca zostały oszczędzone, ponieważ skazaniec nie miał umrzeć od ciosów bicza. Człowiek z całunu na głowie miał koronę z cierni. Wybroczyny i rany na głowie rozłożone są w kształcie promienistych kręgów. To wskazuje nie na koronę z cierni, jak ukazuje tradycyjna ikonografia, ale raczej na «kask z cierni», który trzymał się na głowie, gdyż był przewiązany sznurkiem. Ukoronowanie koroną z cierni nie było zwyczajową torturą; jedyne udokumentowane «ukoronowanie» pochodzi z Ewangelii. Całun Turyński dowodzi, że nadgarstki i stopy przebite były gwoździami. Strużki krwi, które znaczą nadgarstki i przedramienia człowieka z całunu, wskazują na konanie z mocno rozciągniętymi ramionami, zwisającymi z poprzecznej belki. Potwierdzeniem tego są ślady na twarzy: wszystkie strużki opadają na zewnętrzną stronę, ponieważ ukrzyżowany pochylony był do przodu. Krew nie zeszła na oczy i nie spłynęła po bokach, co stałoby się w przypadku, gdyby skazaniec umierał rozciągnięty na ziemi. Człowiek z całunu ma widoczną ranę z boku, pomiędzy żebrami. Obfity wyciek dowodzi, że umarł on z powodu pęknięcia serca spowodowanego zawałem i pokaźnym zebraniem krwi w worku otaczającym serce. Ta szybka śmierć wyzwala normalnie niesamowity ból (stąd donośny okrzyk, jak wskazuje Mt 27, 50) i natychmiastowe posągowe zesztywnienie” - wyjaśnia Lamberto Schiatti w książce „Całun Turyński”.
Ojciec Święty Jan Paweł II powiedział: „To relikwia niezwykła i tajemnicza, szczególny świadek - jeżeli przyjmiemy argumenty wielu uczonych - Paschy, męczeństwa, śmierci i zmartwychwstania. Milczący świadek, a jednocześnie zadziwiająco wymowny”.