„Ojczyzna (..) to jest dziedzictwo, a równocześnie jest to wynikający z tego dziedzictwa stan posiadania - w tym również ziemi, terytorium, ale jeszcze bardziej wartości i treści duchowych, jakie składają się na kulturę danego narodu” (cyt. za: Jan Paweł II, „Pamięć i tożsamość”, s. 66, Kraków 2005). Tak postrzega rzeczywistość Ojczyzny bł. Jan Paweł II. Zgłębieniu owych treści służą cykliczne spotkania w parafii klasztornej w Węgrowie. Ostatnie spotkanie odbyło się w ramach Tygodnia Wychowania obchodzonego po raz pierwszy w Polsce.
Podczas niedzielnych Mszy św. parafianie mieli możliwość spojrzeć na zagadnienie wychowania z dwóch płaszczyzn: świadectwa życia rodziny wielodzietnej oraz nauczyciela akademickiego, który w swojej pracy dydaktycznej poświęca sporo miejsca wychowaniu.
Państwo Barbara i Sławomir Włogowie są małżeństwem od 30 lat i mają 6 synów. Podzielili się oni świadectwem życia rodzinnego, ukazali czym, według nich, jest wychowanie, mówili o bolączkach i radościach wynikających z posiadania tak licznego potomstwa oraz zarysowali praktyczne organizowanie życia małżeńsko-rodzinnego przy tak licznych jego członkach. Wskazali, że czynnikami wiążącymi ich relację są codzienna wspólnotowa modlitwa rodzinna oraz życie sakramentalne.
Po świadectwie państwa Włogów głos zabrał zaproszony do Węgrowa prof. dr hab. Aleksander H. Krzymiński, wykładowca wielu uczelni, w tym WSKSiM w Toruniu, dyplomata, w latach 1990-92 wiceminister spraw zagranicznych, autor książki pt. „Bądź kimś więcej”. W przygotowanej prelekcji krótko zarysował swoją sylwetkę oraz podzielił się swoimi wieloletnimi przemyśleniami o wychowaniu. Wskazał, że niezwykle ważnym czynnikiem w życiu każdego człowieka jest tzw. samowychowanie, czyli praca nad sobą, praca nad własnymi słabościami. Ta praca powinna towarzyszyć w codziennym życiu wszystkim bez wyjątku, niezależnie od liczby przeżytych lat. Społeczeństwo dobrze wychowane jest gwarantem rozwoju Ojczyzny na wielu wymiarach życia społeczno-politycznego. Bowiem każdy z nas, wchodząc w przestrzeń swojej osobowości, ma możliwość odkrycia powołania, jakim został obdarowany przez Stwórcę przy współudziale miłości rodziców. Samowychowanie umożliwia jednocześnie człowiekowi dotarcie do „miejsca”, w którym spotyka się z sobą samym w miłości. Odkrycie prawdy o sobie w miłości przynagla do spełnienia siebie w służbie Bogu i Ojczyźnie poprzez wykonywanie konkretnych zadań wynikających z uposażenia osobowości. Jak więc widać, samowychowanie oraz rozwój Ojczyzny to rzeczywistości, które na siebie oddziałują, jedna bez drugiej nie może istnieć.