Stawiając św. Piotra na czele Kościoła, Chrystus udzielił swojej władzy jemu samemu, a także apostołom, którzy mieli pomagać w budowaniu i rozwijaniu Kościoła. Pan swoimi własnymi słowami daje tę moc apostołom („Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” – Mt 18, 18). W tych świętych słowach Pan oznajmił wszystkim, którzy chcieli słuchać, że każdy musi żyć według nauk apostolskiego Kościoła, uznać dany od Boga autorytet Kościoła i być mu posłusznym.

Ludzie, którzy tak nie postępują, odrzucają słowo Boga zawarte w Piśmie Świętym, a także słowo Boga w Jego świętym, apostolskim Kościele („Kto was słucha, Mnie słucha, a kto wami gardzi, Mną gardzi; lecz kto Mną gardzi, gardzi Tym, który Mnie posłał” – Łk 10, 16). Po- twierdzeniem nadania mocy apostolskiemu Kościołowi jest także rozesłanie apostołów („Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” – Mt 28, 18–20; „Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam” – J 20, 21).

Autorytet św. Piotra

To nadane przez Boga zwierzchnictwo często jest kwestionowane i odrzucane – szczególnie w przypadku otwierającego listę apostołów św. Piotra, ale także jego następców. Niektórzy nawet nazywają papieża Antychrystem, lekceważąc przez to fakt, że Pismo Święte – święte słowo Boga – poświadcza daną mu moc.

W ten sposób, odrzucając słowo i autorytet Jezusa Chrystusa, ludzie występują przeciwko nim, w pewnym sensie sami stając się antychrystami.

Pan mówił o przewodnictwie św. Piotra („Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr [czyli Opoka] i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” – Mt 16, 18–19; „«Paś baranki moje». [...] «Paś owce moje». [...] «Paś owce moje»” – J 21, 15–17; „Ty ze swej strony utwierdzaj twoich braci” – Łk 22, 32).

Zostało ono ukazane także kilkakrotnie w Dziejach Apostolskich (por. Dz 1, 13–26 – Piotr przewodniczył zebraniu, na którym wybrano Macieja na apostoła; Dz 2, 14 – Piotr przewodzi apostołom głoszącym Ewangelię w dzień Pięćdziesiątnicy; Dz 2, 41 – przyjął pierwszych nawróconych; Dz 3, 6–7 – Piotr dokonał pierwszego cudu po Pięćdziesiątnicy, uzdrawiając chromego żebraka; Dz 15 – św. Piotr prowadził pierwszy sobór i podjął pierwszą decyzję dogmatyczną, którą poparli potem inni apostołowie oraz cały Kościół).

Także św. Paweł, składając św. Piotrowi wizytę po nawróceniu („[...] udałem się do Jerozolimy, aby poznać się z Kefasem, i zatrzymałem się u niego [tylko] piętnaście dni” – Ga 1, 18), potwierdził jego prymat.

Podziel się cytatem

Niektórzy mówią, że ponieważ św. Paweł otwarcie sprzeciwił się św. Piotrowi („Gdy następnie Kefas przybył do Antiochii, otwarcie mu się sprzeciwiłem, bo na to zasłużył” – Ga 2, 11), odrzucił w ten sposób jego zwierzchnictwo. Nigdzie jednak Paweł nie zakwestionował roli Piotra jako przewodnika. Owszem, powiedział wprost, w czym jego zdaniem św. Piotr się pomylił, ale nigdy nie podważył jego autorytetu.

To znak dla wszystkich członków Kościoła, że gdy pojawia się w jego łonie błąd, można wystąpić i przedyskutować sprawę z zamiarem naprawienia wszelkich możliwych pomyłek. Święty Paweł nie opuścił Kościoła ani nie doprowadził do jego rozłamu, lecz nadal go rozwijał i umacniał jego jedność – to kolejny znak potwierdzający, że wszyscy, którzy kochają naszego Pana, Jezusa Chrystusa, są do tego wezwani („Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój. Jedno jest Ciało i jeden Duch [...]. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest” – Ef 4, 3–5; „[...] wezwani w jednym Ciele” – Kol 3, 15).

Każdy z członków Kościoła został powołany do tego, by go jednoczyć, umacniać oraz pomagać mu się rozwijać. Aby to było możliwe, każdy musi się poddać woli Boga oraz Jego władzy, nie zaś woli człowieka. Od czasu do czasu w Kościele będą się zdarzały nieporozumienia, a nawet błędy. Każdy człowiek powinien jednak pamiętać o tym, że Kościół jest Ciałem Chrystusa napełnionym Duchem Świętym i że gdy pojawi się niezgoda i błąd, Bóg je naprawi na swój sposób i we właściwym czasie.

Podziel się cytatem

Prosi On natomiast każdego, by bronił tego, co właściwe. Niech nie czyni tego jednak ze złością, rozżaleniem i chęcią szkodzenia Kościołowi, ale z pewnością, że Bóg nad wszystkim panuje. Niech każdy robi to z łagodnością, miłością, życzliwie i w duchu przebaczenia. Bóg prosi, żebyśmy się modlili o naprawę błędów i o to, by Kościół z każdej próby, którą przechodzi, wyszedł umocniony i świętszy.

Powinniśmy postrzegać takie chwile jako sprawdzian wiary i posłuszeństwa. Jeśli wówczas ktoś całkowicie ufa, że Bóg naprawi każdy błąd, i ofiarowuje Mu z miłością te trudności, a nawet cierpienia, przez które przechodzi, Bóg posługuje się tym, by wylać łaskę umocnienia Kościoła i tej osoby.

Przeciwna postawa może osłabić w nas wiarę do tego stopnia, że odmówimy posłuszeństwa wybranym przez Boga ludziom, a przez to także Bożej woli. To w takich chwilach Szatan za pomocą swoich sztuczek stara się zwieść nas na manowce zwątpienia, niepewności, chaosu i buntu, dostrzegając okazję do podzielenia i osłabienia Kościoła Bożego. W tych właśnie czasach ludzie muszą dołożyć szczególnych starań, by zaufać Bogu, że to właśnie Jego wola się stanie.

Artykuł zawiera fragment z książki Alana Amesa "Co jest prawdą?", wyd. Esprit. Sprawdź więcej: Zobacz