Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bydgoszczy jest parafią, która w szczególny sposób zapisała się w okupacyjnej historii tego miasta. Księży z nim związanych spotkał wyjątkowo okrutny los. Bł. ks. prob. Narcyz Putz oraz bł. ks. Franciszek Dachtera zginęli w Dachau, ks. kan. Kazimierz Stepczyński, proboszcz parafii do września 1939 r., został zamordowany przez hitlerowców jesienią 1939 r., a jego szczątków nigdy nie znaleziono. Na tle tych tragicznych losów trudno nie wspomnieć człowieka, który stał się legendą tamtych czasów, który swoją muzyką przez długie lata ściągał słuchaczy na cudowne koncerty organowe.
Szczepan Jankowski urodził się 26 grudnia 1900 r. w Wudzyniu k. Bydgoszczy. W 9. roku życia stracił wzrok. W Zakładzie dla Niewidomych w Bydgoszczy zauważono jego niezwykłe zdolności muzyczne. W 1915 r. podjął naukę w Bydgoskim Konserwatorium Muzycznym. W 1921 r. zaczął grać jako drugi organista w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa przy placu Piastowskim w Bydgoszczy. W latach 1926-1930 kształcił się w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu i uzyskał dyplom organisty wirtuoza. Od 1928 r. był już organistą samodzielnym. W 1935 r. podjął studia zaoczne w Akademii Muzycznej w Lipsku i Monachium. W 1936 r. zajął pierwsze miejsce w konkursie muzyki organowej w Berlinie. Stypendium Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego uzyskał w 1939 r. Wybuch II wojny światowej uniemożliwił dalszą jego edukację.
Po związaniu się na stałe z parafią Najświętszego Serca Pana Jezusa Szczepan Jankowski zaangażował się w pracę z chórami. Razem z ks. dr. Łuczakiem założył w 1925 r. Chór Panien Różańcowych, dla którego skomponował 64 pieśni w języku polskim, 25 po łacinie oraz 2 msze. Od 1939 r. prowadził jeszcze chór „Harmonia”, a po wojnie chór dziecięcy.
W czasie okupacji Niemcy nie pozwalali na granie polskiej muzyki w kościołach i właśnie wtedy parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa zasłynęła jako enklawa polskości. Organista Jankowski podczas Mszy św. wplatał polskie pieśni patriotyczne. Jerzy Sulima-Kamiński w „Moście Królowej Jadwigi” pisze: „Pójdziemy do kościoła na plac Piastowski. Wysłuchamy niemieckiego kazania, a pod koniec Mszy organista Jankowski zagra na organach coś, co przejmuje do szpiku kości. U wylotu Warszawskiej wita nas organowa muzyka. «Vater unser» - a potem oczyszczające płomienne akordy. Cóż to gra organista Jankowski? - «Bogurodzicę»”.
I tak właśnie było. Jedni śpiesznie opuszczali kościół, inni z bijącym sercem i gardłem zdławionym łzami słuchali. „Mazurka Dąbrowskiego” również. I tak trwała w tym koszmarnym czasie Polska na placu Piastowskim. W organach Szczepan Jankowski ukrywał nuty i teksty polskich kompozytorów, a można było za to stracić życie. Tak walczył z okupantem.
Po wojnie dawał w każdą niedzielę o godz. 17 koncerty organowe, a muzyczna oprawa Pasterek sprawiała, że do świątyni przychodzili słuchacze z całego miasta. Papież Paweł VI odznaczył Jankowskiego orderem „Pro Ecclesia et Pontifice”. Do końca życia zasiadał przy organach, jednak wiek i choroba spowodowały, że grywał tylko raz w tygodniu na niedzielnej Mszy św.
Szczepan Jankowski zmarł 7 kwietnia 1990 r., został pochowany na cmentarzu parafialnym. Umilkły organy. Nie usłyszymy już niepowtarzalnego wykonania mistrzów Bacha, Beethovena i Haendla. Nie zadrżą już mury świątyni.
Prof. dr hab. Barbara Gogol-Drożniakiewicz, która ujęła działalność Szczepana Jankowskiego w książce o życiu muzycznym w Bydgoszczy w latach 1920-1939, pragnie poświęcić niezwykłemu organiście osobne wydawnictwo, a wkrótce z inicjatywy Towarzystwa Miłośników Miasta Bydgoszczy zostanie odsłonięta tablica na kamienicy przy ul. Śniadeckich 55, gdzie mieszkała rodzina Jankowskich.