Niezwykle ciekawy wydaje się fakt, że choć zmartwychwstanie stanowi najbardziej powszechną prawdę wiary chrześcijańskiej, do IX wieku na Wschodzie i do XI wieku na Zachodzie motyw wyjścia Chrystusa z grobu wcale nie pojawiał się w ikonografii. Wydawałoby się, że to właśnie pokolenia najbliższe początkom głoszenia Ewangelii o powstaniu z martwych winny przedstawiać Zmartwychwstałego w reprezentacjach sztuki sakralnej w akcie opuszczania grobu. Owszem, już od drugiej połowy III stulecia motyw zmartwychwstania pojawiał się w malarstwie, jednak brakowało tego, co dziś uznaje się za najbardziej powszechną reprezentację wydarzeń Poranka Wielkanocnego: Chrystus unoszący się nieco nad pustym grobem i straże, najczęściej leżące na ziemi i zakrywające oczy przed blaskiem chwały zwycięskiego Pana. Blask Chrystusa powstającego z grobu ma walor symboliczny. O świcie poranka, a więc w świetle budzącego się dnia, najpierw anioł jaśniejący jak błyskawica, odziany w białe szaty, przekazuje słowa Pana, a później czyni to sam Zmartwychwstały. Chrystus oznajmia niewiastom, które stoją przy Jego otwartym grobie: „Nie bójcie się! Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą” (Mt 28,10). Słowa te niczym echo powtarzają przesłanie anioła: „Wy się nie bójcie… Idźcie szybko i powiedzcie Jego uczniom: Powstał z martwych i udaje się do Galilei. Tam Go ujrzycie”. Uczniowie na polecenie Zmartwychwstałego mają udać się do miejsca, które im oznaczył. Mają przejść tę samą drogę, którą niewiele wcześniej przebyli w towarzystwie Jezusa. Galilea w Ewangelii Mateusza pełni jasno określoną funkcję teologiczną: jest ojczyzną Jezusa i jednocześnie miejscem, gdzie rozpoczyna się działalność apostolska uczniów. Ponieważ nazywana jest „Galileą pogan”, dlatego tu właśnie rozpoczyna się głoszenie Dobrej Nowiny wszystkim narodom. Sam powrót Jezusa do ojczyzny, gdzie przypuszczalnie spędził większość swego życia przed rozpoczęciem publicznej działalności, pozwala na identyfikację zmartwychwstałego Chrystusa z ziemskim, historycznym Jezusem. Wędrówka uczniów ku miejscu oznaczonemu przez Jezusa przywodzi im na pamięć wszystkie czyny, których Jezus dokonał w Galilei i podczas pielgrzymki do Jerozolimy. Uczniowie przypominają sobie mroczne zapowiedzi męki, śmierci. Tym razem jednak czynią to w świetle zmartwychwstania.