Biskup ten otaczał wielką troską ubogich i wszelkich potrzebujących. By uniknąć rozgłosu, pomocy tej udzielał pod osłoną nocy, pozostając nieraz anonimowym dobroczyńcą. Obchodzenie jego święta już od IV wielu stało się okazją do naśladowania jego dobroczynności. Ale to nie tylko dawni biskupi takimi byli. Zmarły w 1968 roku dziś Sługa Boży, biskup siedlecki Ignacy Świrski mógł w testamencie napisać: „W spadku po mnie nikt nie dostanie nic”. Rzeczywiście. Wszystko, co miał, rozdawał ubogim, a to, co mu było potrzebne do zarządzania diecezją, uważał za własność diecezji. Kiedy klerycy zapytali go kiedyś, czy to prawda, że książę kardynał Adam Stefan Sapieha, arcybiskup metropolita krakowski, miał bardzo niewiele, odpowiedział: „Niewiele? On nic nie miał!”.

Jest prawdopodobne, że i dzisiaj wielu biskupów czyni dobro bez rozgłosu, za wzorem św. Mikołaja, a drogi samochód i biskupi pałac nie są ich osobistą własnością, tylko własnością Kościoła, służącą im na czas sprawowania urzędu. W minionym okresie św. Mikołaja zastępował Dziadek Mróz. Dzisiaj konkurencję św. Mikołajowi robi mieszkaniec Finlandii, zamieszkały w jej północnej części, w Laponii, który stał się pierwowzorem wszystkich na świecie „Mikołajów”, to znaczy miłych staruszków ubranych w czerwoną kapotę i takąż czapkę, obszyte białym futerkiem. Żeby było bardziej atrakcyjnie towarzyszą mu dziewczyny tak samo ubrane z tym, że mają na sobie „minikapotę”. Do tego jest jeszcze i renifer, który wiezie Dziadka i sanie z prezentami.

W Polsce jest obecnie raczej przekonanie do biskupa z mitrą i pastorałem. I tak trzymać! W swoim czasie pisano, że na prezenty wydawało się olbrzymie sumy. Dzisiaj – więcej wydasz, mniej kupisz... Warto zastanowić się nad tym, czy zamiast zbytkownych, a często bezużytecznych prezentów, rozejrzeć się i zobaczyć gdzie może być ktoś, komu brakuje nawet niezbędnych środków do życia. Dla takich ludzi nawet niewielki prezent może być wielkim skarbem. A nade wszystko obdarzajmy się nie tylko w dzień św. Mikołaja, szczerą życzliwością, wyrażaną jasnym uśmiechem. To niekiedy znaczy nie mniej niż dar materialny.

Tekst ukazał się na blogu ojca Leona Knabita OSB

Leon Knabit OSB – ur. 26 grudnia 1929 roku w Bielsku Podlaskim, benedyktyn, w latach 2001-2002 przeor opactwa w Tyńcu, publicysta i autor książek. Jego blog został nagrodzony statuetką Blog Roku 2011 w kategorii „Profesjonalne”. W 2009 r. został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.