Mówi się, że nie ma ludzi niezastąpionych. A równocześnie wiemy, że ich braku nikt nie jest w stanie wypełnić. Dlatego żal, smutek i nadzieja mieszają się, kiedy dziś myślimy o tych, którzy odeszli w tak dramatycznych, symbolicznych i nieoczekiwanych okolicznościach. Dlatego dziś wycofuję się z twierdzenia, że nie ma ludzi niezastąpionych, bo ocena zasług, dokonań i przyszłych niezrealizowanych planów takich osób, jak Prezydent RP Lech Kaczyński czy Grażyna Gęsicka do tego mnie upoważniają.
Grażyna była bardzo zdyscyplinowana i obowiązkowa, nie spóźniała się nigdy, nie spóźniła się także tego dnia, kiedy odeszła od nas. W ostatnich dniach rozmawialiśmy o wielu ważnych sprawach do załatwienia, koncepcjach do przedyskutowania i przemyślenia. Wyznaczone i uzgodnione zadania będą zrealizowane, koncepcje będą przedyskutowane, zrobić to muszę, ale już nie przedstawię tych wyników Grażynie, nie podzielę się z nią moimi przemyśleniami.
Ciągle miała mało czasu dla siebie, dla swojego wnuka, córki i rodziców. Zabiegana, zatroskana, z dumą mówiła o dokonaniach swojego wnuka. Lubiła wyjeżdżać do domu „za miastem”, za Warszawą, do swojego siedliska, jak go nazywała. Opiekowała się swoimi rodzicami, cieszyła się, kiedy mogła im pomóc w różnych sprawach i kiedy mogła z nimi pobyć. Ostatnio, jak pytałem, czy ma dużo pracy, zaległości przed świętami, powiedziała, że jak zwykle, ale święta trzeba godnie i z powagą przeżyć, a także odpocząć.
Do wszystkich funkcji, które Grażyna pełniła, była bardzo dobrze przygotowana, przez naprawdę systematyczną pracę na poszczególnych stanowiskach. W jej awansach nie było nic z przypadkowych decyzji, stała za nimi ciężka praca, merytoryczne przygotowanie, skuteczność, umiejętność nawiązywania kontaktów i łatwość komunikacji. To te cechy Grażyny decydowały głównie o jej awansach. Takiego przełożonego nie miałem i w tak dobrze zorganizowanym zespole nie pracowałem nigdy. Merytoryczna, konkretna, jasno stawiająca zadania i jednocześnie wymagająca od siebie najwięcej. Taka była Grażyna.
Pozycja, jaką miało nasze Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, zależała od niej i od zespołu ludzi, jaki sobie dobrała do współpracy. Zorganizowała od podstaw i ugruntowała wagę, powagę i pozycję ministerstwa, która trwa do dziś. Grażyna to autorka nowoczesnych koncepcji rozwoju regionalnego, systemu wdrażania funduszy europejskich, dzięki któremu dziś korzystają z pomocy tych funduszy samorządy, przedsiębiorcy i zwykli obywatele. Tak naprawdę to te dziś wdrażane, wykorzystywane fundusze europejskie wynikają z jej pomysłów i koncepcji.
Znana i ceniona była nie tylko w naszym kraju. Miała duży autorytet w Brukseli, liczono się z jej zdaniem, dostawała od premiera specjalne zadania i wracała z pozytywnymi efektami z Brukseli. Pamiętam jedną z ważniejszych misji - negocjacje w sprawie drogi ekspresowej S-19, wzdłuż granicy wschodniej naszego kraju, oraz Program Operacyjny Rozwoju Polski Wschodniej. Komisja Europejska nie do końca była przekonana co do zasadności budowy tej drogi, a także co do kształtu tego specjalnego programu. Po rozmowach, w trakcie których udało się przekonać urzędników Brukseli, wszystko już układało się dobrze. Od tego momentu w Komisji Europejskiej mieliśmy sojusznika.
Była mądra, dobra, ciepła, potrafiła szybko zjednywać sobie otoczenie. Spraw niemożliwych dla niej właściwie nie było. Należy do ludzi niezastąpionych, ludzi wyjątkowych, nie tylko w mojej ocenie.