Kiedy walą się kolejne plany dróg na Euro 2012, a zamiast Stadionu Narodowego mamy wielki wstyd, kiedy lekarze grożą nowymi protestami, bo nie rozwiązano problemu leków refundowanych, gdy inflacja zbliża się do 5 proc., a bezrobocie przekroczyło 13 proc., premier Donald Tusk wyciągnął z zamrażarki projekt ustawy reformującej emerytury, który ma być jak kopernikański przewrót: uratować PO przed grożącą klęską. Nawet wśród laików budzi zdziwienie fakt, że samo wydłużenie wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn do 67 lat to „być albo nie być” przyszłości Polski. Taką tezę premiera wspierają życzliwe rządowi media, ukazując reformę emerytur jako najważniejsze zadanie rządu, a samego premiera - jako wielkiego, samotnego reformatora.
Przypomnę słowa premiera: „Podniesienie wieku emerytalnego w Polsce jest koniecznością i jestem gotów ponieść za to pełne ryzyko polityczne”. Tak premier uzasadniał projekt ustawy o emeryturach podczas konsultacji najpierw z Magdaleną Środą, Henryką Bochniarz, Leną Kolarską-Bobińską, Wandą Nowicką… a potem z posłankami PO, czyli w życzliwym mu środowisku lewicowo-liberalnych kobiet. Jak z tego widać, Donald Tusk nie prowadzi żadnych realnych konsultacji w tej sprawie, a wspomniane spotkania to były atrapy prawdziwej debaty, niemające najmniejszego wpływu na wyjaśnienie, po co rząd chce podnosić i zrównywać wiek emerytalny kobiet i mężczyzn.
Wydłużeniu wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn do 67 lat sprzeciwia się aż 85 proc. Polaków - co wynika z opublikowanych sondaży. Z kolei 81 proc. badanych sprzeciwia się pomysłowi zrównania wieku emerytalnego kobiet i mężczyzn, a 61 proc. Polaków chce referendum w sprawie emerytur. 16 lutego m.in. NSZZ „Solidarność” złożył w Sejmie obywatelski wniosek - wspierany także przez Prawo i Sprawiedliwość oraz Solidarną Polskę - poparty podpisami 1,5 mln osób, o przeprowadzenie referendum w sprawie podniesienia wieku emerytalnego. Podpisy pod swoim wnioskiem w tej sprawie zbiera także SLD.
Premier nie godząc się na referendum, straszy, że jeśli nie zostanie podniesiony wiek emerytalny, to aby móc nadal wypłacać emerytury, rząd będzie zmuszony podnieść VAT na wszystkie produkty o 8 punktów procentowych, obniżyć dotychczasowe emerytury o połowę oraz podnieść składkę emerytalną z 19,5 proc. do 30 proc. Aż prosi się odpowiedzieć premierowi, czy w tej sytuacji nie powinien oddać władzy komuś lepiej przygotowanemu do rządzenia, ponieważ podnoszenie podatków i sięganie do kieszeni przedsiębiorców i emerytów nie jest żadną sztuką rządzenia.
Dlaczego premier Tusk, który dotychczas stronił od brania osobistej odpowiedzialności za cokolwiek, tak mocno angażuje się w reformę emerytur? Jak sądzę, ta ustawa budząc ogromne emocje, jest bardzo wygodną wymówką dla premiera, aby nie zajmować się bieżącymi kłopotami, krótko mówiąc - to idealny temat zastępczy, bo tak naprawdę Donaldowi Tuskowi jest kompletnie obojętne, co będzie się działo za 20-25 lat.
Gdyby uważał inaczej, to nie zadłużyłby Polaków w ciągu minionych czterech lat na 300 mld zł. Gdyby myślał faktycznie o przyszłości, to miałby pomysł na to, aby rodziło się w Polsce więcej dzieci, czyli miałby koncepcję polityki rodzinnej, aby zahamować zapaść demograficzną, która jest główną przyczyną malejących składek na emerytury. Gdyby premier myślał o naszych emeryturach, to nie wysłałby miliona Polaków do pracy na Zachodzie, tylko zabiegał o zmniejszenie bezrobocia w kraju. A trzeba dodać, że bezrobocie w Polsce uderza przede wszystkim w dwie grupy społeczne - w ludzi młodych oraz w tych po pięćdziesiątce, co oznacza, że młodzi mają ogromnie opóźniony i utrudniony start życiowy, co, oczywiście, wpływa na liczbę zawieranych małżeństw i na niską dzietność oraz na niski udział tej grupy w tworzeniu PKB. Bezrobocie w grupie 50 plus oznacza natomiast marnowanie doświadczenia i wiedzy, których młodzi nie mają, a które dla każdej gospodarki są nie do przecenienia.
Gdyby premier, rząd oraz podległe im instytucje działali w sposób bardziej zorganizowany, nie byłoby w Centralnym Wykazie Ubezpieczonych NFZ 850 posłów, bo ci z poprzedniej kadencji nie zostali jeszcze wyrejestrowani. Figuruje tam też 4 mln ubezpieczonych, którzy już nie żyją. Wniosek: wojna wydana przez rząd lekarzom i aptekarzom w związku z ustawą refundacyjną, która miała ograniczyć wyłudzanie świadczeń, była kompletnie niepotrzebna, gdyż to sam NFZ umożliwia największe nadużycia, mając w rejestrze 4 mln zmarłych, co oznacza, że na te osoby można było bez problemu wyłudzać np. leki refundowane i nadal jest to możliwe.
Bodaj na tym przykładzie widać chaos i nieumiejętność panowania nad strukturami władzy przez premiera i rząd. Donald Tusk pręży muskuły, chciałby zostać żelaznym premierem, wielkim reformatorem, niestety, nie wie najprostszej rzeczy: ustawa podnosząca jedynie lata pracy do emerytury nie jest żadnym lekarstwem na problemy budżetowe i demograficzne.