Święci uczą, że pragnienie Eucharystii jest wołaniem duszy o Boga. Boga, którego dusza jest własnością. Stworzenie pragnie Stwórcy. Lgnie do rąk, które je ulepiły. Tęskni za Tym, od którego wyszło. Chce się karmić Tym, który - jako Jedyny - najpełniej zna istotę głodu. „KIEDY LUDZIE Z TŁUMU ZAUWAŻYLI, ŻE NA BRZEGU JEZIORA NIE MA JEZUSA, A TAKŻE JEGO UCZNIÓW, WSIEDLI DO ŁODZI, PRZYBYLI DO KAFARNAUM I TAM GO SZUKALI” (por. J 6,24). Przepływając jezioro w poszukiwaniu Jezusa, ludzie odłączeni od tłumu nie mieli świadomości, jaki wpływ na ich życie może mieć spotkanie z Mistrzem. Szukają Człowieka, który ich nakarmił. Pragną czynić dobro, ale nie wiedzą jak, aby były to dzieła Boże. Chrystus tak prowadzi rozmowę, że z ich ust wychodzi nagle pragnienie, którego znaczenia prawdopodobnie nie rozumieją: „Panie, dawaj nam zawsze tego chleba”. A On odpowiada: „Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie” (por. J 6, 24-35).
Idąc śladami grupy odłączonej od ludzi, moglibyśmy śmiało wyznaczyć sobie szlak duchowej wędrówki. Aby spotkać Chrystusa, często trzeba się odłączyć od tłumu i po prostu zacząć Go szukać. Aby usłyszeć odpowiedź na nurtujące nas pytania, nie trzeba się bać ani ośmieszenia, ani milczenia Boga. Trzeba odważnie pytać i cierpliwie czekać na odpowiedź. Wreszcie, sięgając do doświadczeń małej, odłączonej grupy, która przepłynęła jezioro w poszukiwaniu Mistrza, można śmiało powtarzać tę prośbę: „Panie, dawaj nam zawsze tego chleba”. I chociaż motywy, przyczyny, dla których Go szukali, być może nie wypłynęły z pragnień duchowych, ale wyłącznie fizycznych, to i tak Chrystus ostatecznie syci głód człowieka na wszystkich jego poziomach. Wyruszając za Nim, człowiek daje sobie szansę na doświadczenie pełni. Doświadczenie zjednoczenia, czyli - komunii.
Nie bój się – mówi do Józefa anioł Pański. Z podobnym wezwaniem zwracał się wcześniej do Maryi. Nie bój się, Maryjo – mówił, zwiastując Jej, że została wybrana, by stać się Matką Jezusa Chrystusa.
Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto Anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: «Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów». A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: «Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel», to znaczy Bóg z nami. Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił Anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie.
Adwent był dla Jana Pawła II czasem szczególnym - nie tylko w sensie liturgicznym, ale także bardzo osobistym. Papież przeżywał go jako okres intensywnego przygotowania serca na spotkanie z Chrystusem, łącząc głęboką duchowość z prostymi, ascetycznymi gestami codzienności.
Wspomnienia jego najbliższych współpracowników, a także bogate nauczanie papieskie z lat pontyfikatu, ukazują Adwent jako czas czujności, modlitwy, nawrócenia i nadziei.
Współczesny człowiek często czuje się zagubiony, bo żyje w świecie bez góry. Wszystko jest płaskie, relatywne, bez wierzchołka. Psalm przywraca pionowy wymiar życia. Nie po to, żeby cię przygnieść, ale żeby pokazać, że jest coś wyżej i że warto tam iść. A najpiękniejsze jest to, że na szczycie nie czeka samotność, lecz Oblicze - podkreśla o. Piotr Kwiatek, kapucyn, doktor psychologii, inicjator psalmoterapii w komentarzu Centrum Heschela KUL do psalmu 24 śpiewanego w IV Niedzielę Adwentu.
Jak podkreśla o. Kwiatek, świat czasami „wydaje się za mały dla naszych lęków i za duży dla naszych marzeń. Ziemia kręci się dalej, a my często czujemy się na niej obco trochę jak goście, którzy zapomnieli, że są współwłaścicielami domu”. Natomiast psalm 24 „pokazuje nam, kim naprawdę jesteśmy i dokąd naprawdę idziemy. Jest w nim coś z terapii – nie takiej, która zagłusza ból, ale takiej, która prowadzi przez niego do źródła sensu”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
