Wiara w Jezusa Chrystusa łączy wszystkich chrześcijan. Mimo podziałów wśród wyznawców Chrystusa, On sam nie jest podzielony. „Wciąż jeszcze wierzymy inaczej, ale przecież nie w Innego”. To słynne stwierdzenie reformowanego teologa Karla Bartha, powtarzane także przez bł. Jana Pawła II, przypomina, że my, chrześcijanie, doświadczamy żywej wiary w tego samego Chrystusa, i stanowi zachętę do jej wspólnego wyznawania. Kościoły i wspólnoty chrześcijańskie uznają jednomyślnie, że wywodzą się od Osoby Jezusa Chrystusa. „Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden jest Bóg i Ojciec wszystkich, który jest i działa ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich” (Ef 4, 5-6).

Chrystus jest założycielem Kościoła, a więc Tym, który tworzył jego zręby. Jedno z jego ogniw stanowi jedność i niepodzielność. Wolę i pragnienie jedności Jezus wyraził w modlitwie skierowanej do Ojca w przeddzień swojej męki: „Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, że Ty Mnie posłałeś” (J 17, 21). Jedność związana jest z tożsamością Kościoła, będącego przedłużeniem zbawczego dzieła Chrystusa. Ma On pełnię władzy nad Kościołem i jego członkami. Stąd też wola Chrystusa jest w Kościele prawem zobowiązującym nas wszystkich. Wprowadzając do struktury Kościoła znamię jedności, Chrystus wyraził swoją stanowczą wolę, żeby jedność w tym Kościele trwała i była wiernie strzeżona. „Brak jedności - uczy Sobór Watykański II - jawnie sprzeciwia się woli Chrystusa, jest zgorszeniem dla świata, a przy tym szkodzi najświętszej sprawie przepowiadania Ewangelii” („Unitatis redintegratio”, 1). Nie możemy więc być obojętni na Chrystusowe pragnienie jedności.

Pogłębianie ekumenizmu, czyli podejmowanie działań na rzecz jedności chrześcijan, było jednym z najważniejszych celów pontyfikatu Jana Pawła II. „Wierzyć w Chrystusa - uczył Papież - znaczy pragnąć jedności; pragnąć jedności - znaczy pragnąć Kościoła” („Ut unum sint”, 9). Papież wielokrotnie podkreślał, że ekumenizm jest drogą Kościoła, z której nie ma już odwrotu. Potrzebna jest więc właściwa świadomość i postawa ekumeniczna. Wspólne modlitwy wyznawców Chrystusa są nie tylko doskonałą sposobnością, by dostrzec innych chrześcijan żyjących w tej samej społeczności, ale nade wszystko są wezwaniem do głębszego umiłowania Chrystusa, w którym wszyscy stanowimy jedno. Choć niekiedy mamy inne tradycje, inny styl myślenia, jednakże czujemy się wszyscy wezwani do ściślejszego zjednoczenia z Chrystusem.

Benedykt XVI przypomniał nam w zeszłym roku, że „centrum prawdziwego ekumenizmu jest wiara. Bez niej cały ruch ekumeniczny zostałby sprowadzony do jakiejś formy «umowy społecznej», do której przystępuje się ze względu na wspólny interes”. Szczere dążenie do pełnej jedności wszystkich chrześcijan to dynamizm ożywiany Słowem Bożym, które nie jest przecież podzielone. W różnych wyznaniach chrześcijańskich można odkryć duchowe bogactwo, płynące z jednej wiary, którym trzeba się dzielić. Ważny jest więc priorytet wiary. Jedność jest nie tylko jej owocem, ale i środkiem, a nawet warunkiem, by w sposób coraz bardziej wiarygodny głosić wiarę tym, którzy jeszcze nie znają Zbawiciela albo już od Niego odeszli.

W Roku Wiary trzeba więc promować różne inicjatywy ekumeniczne, które wspierają przywrócenie jedności między wszystkimi uczniami Chrystusa, co było jednym z głównych zamierzeń Soboru Watykańskiego II. Droga, którą obrał Sobór, nie jest pomyłką czy spiskiem jakichś „sił wrogich Kościołowi”. Chodzi o rzecz fundamentalną - odbudowanie jedności, by dla świata być czytelnym znakiem Chrystusa. Będziemy czytelni tym bardziej, im bardziej będziemy potrafili odnieść naukę Jezusa do samych siebie, mając także odwagę dzielenia się nią z obojętnymi i niewierzącymi. Świadectwem prawdziwości wiary w dzisiejszym świecie praktycznego ateizmu i odchodzenia z Kościoła jest nasza jedność. Ekumenizm nie jest bowiem „zdradą prawdziwej wiary”, lecz przeciwnie - wyznaniem i odważnym potwierdzeniem wiary wszystkich noszących zaszczytne imię - chrześcijanie.

* * *

17 stycznia będzie obchodzony XVI Dzień Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce pod hasłem: „Ja jestem Józef, brat wasz...” (Rdz 45, 4). Miejscem głównych obchodów będzie Opole.

* * *

26 stycznia będzie obchodzony XIII Dzień Islamu w Kościele katolickim w Polsce pod hasłem: „Wychowanie młodych chrześcijan i muzułmanów do sprawiedliwości i pokoju”. Centralne obchody Dnia Islamu odbędą się w Warszawie.