Uroczystości jubileuszowe odbyły się w ostatnią niedzielę sierpnia. Centralnym wydarzeniem była Eucharystia sprawowana w kazimierskiej farze pod przewodnictwem abp. Stanisława Budzika. Uczestniczyły w niej felicjanki obecnie i niegdyś pracujące w parafii nad Wisłą, a także siostry z domów zakonnych, m.in. z Lublina i Przemyśla wraz z matką prowincjalną s. Amadeus Pacławską. – Jesteśmy dłużnikami sióstr od 50 lat posługujących na kazimierskiej ziemi. Za wszelkie dobro, jakim nas obdarzają, jesteśmy im winni wdzięczność i modlitwę – mówił ks. Tomasz Lewniewski, proboszcz parafii pw. św. Jana Chrzciciela i św. Bartłomieja.

Czas świadectwa

Brązowe habity duchowych córek bł. matki Marii Angeli Truszkowskiej wpisały się w pejzaż miejscowości znanej z bogactwa kulturowego dokładnie pół wieku temu. 1 września 1967 r. przy ul. Małachowskiego powstał dom zakonny Zgromadzenia Sióstr św. Feliksa z Kantalicjo. Dom wraz z przyległym terenem został przekazany przez ks. Antoniego Olszewskiego, którego dwie rodzone siostry były felicjankami. Zakonnice zostały przyjęte z wielką życzliwością, zarówno przez ówczesnego proboszcza ks. Wacława Staniszewskiego, jak i najbliższych sąsiadów oraz mieszkańców Kazimierza. Wpisały się w historię parafii przez nieustanną modlitwę i ofiarną pracę, zwłaszcza w katechezie.

– Dziękuję za życzliwość, modlitwę i wszelkie dobro wszystkim, którzy pomagają naszym siostrom iść szlakiem przetartym przez bł. matkę Marię Angelę. Siostrom dziękuję za piękną pracę i życzę, by dzień jubileuszowy, wpisany w tak ważne wydarzenia w Kościele i ojczyźnie (Fatima, Jasna Góra), był wyrazem nowych mocy Ducha Świętego, abyście odnowione w miłości Trójcy Przenajświętszej, w pogłębionej komunii z Kościołem szły śladami Jezusa i Jego Matki Maryi, z nadzieją i zaufaniem Bogu, który jest miłością – mówiła Matka Prowincjalna.

– Dziękujemy za waszą obecność, która jest ważnym świadectwem w dzisiejszych czasach – mówił abp Stanisław Budzik.

– Uważam, że w sposób szczególny potrzebujemy świadectwa osób konsekrowanych, które swoje życie ofiarowały na służbę Bogu i bliźniemu w Kościele. To świadectwo jest tym bardziej potrzebne, im bardziej świat oddala się od chrześcijańskich ideałów. Śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa są wołaniem skierowanym do współczesnego świata o pierwszeństwo dla Boga, dla spraw duchowych, dla dóbr przyszłych. Osoby życia konsekrowanego są żywym znakiem świata nadprzyrodzonego; śluby zakonne niosą w sobie orędzie eschatologiczne i wskazują nasze powołanie do życia wiecznego. Przypominają, że nasza ojczyzna jest w niebie; że życie jest pomostem, na którym nie da się zbudować trwałego domu, ale po którym trzeba przejść, by dojść do Boga, który jest celem do którego wszystko zmierza, blaskiem przed którym blednie ziemskie światło, i pięknem, które jest w stanie zaspokoić najgłębsze pragnienia – podkreślał. Jak mówił Ksiądz Arcybiskup, Bóg przygotował dla każdego człowieka niepowtarzalny scenariusz; wystarczy Mu zaufać. – Powierzając się Chrystusowi, niczego nie tracimy, a wszystko zyskujemy – powtarzał za papieżami XX wieku. – Żyjemy w czasach, kiedy potrzeba zdecydowanego i wyraźnego świadectwa, opowiedzenia się po stronie dobra, życia, wiary i miłości – mówił Pasterz, dziękując za świadectwo sióstr felicjanek z Kazimierza.

Każdy jest bliźnim

Felicjanki na wzór swojej założycielki bł. Marii Angeli Truszkowskiej „wezwane przez Boga współpracują z Chrystusem w duchowej odnowie świata i czynią wszystko, by być wiarygodnym znakiem nieskończonej miłości Boga do każdego człowieka”. Wzorem są dla nich Maryja, św. Józef, św. Franciszek z Asyżu i św. Feliks z Kantalicjo.

Przez współczującą miłość i miłosierdzie, ofiarną służbę potrzebującym i troskę o zbawienie wszystkich ludzi są obecne w kontemplacyjnym i apostolskim dziele Kościoła od 1855 r. Wzorem założycielki poświęcają się pracy wychowawczej, opiekuńczej i charytatywnej. Wierne słowom matki Marii Angeli wszystkim bez wyjątku niosą pomoc: „Do tego was powołanie obowiązuje, aby nikogo nie wyłączać, bo każdy jest bliźnim naszym”.

Bł. Maria Angela (Zofia Kamila Truszkowska) urodziła się w 1825 r. w Kaliszu, ale wkrótce przeniosła się wraz z rodziną do Warszawy. Od najmłodszych lat cechowała ją wielka pobożność objawiająca się w gorącej modlitwie, miłości bliźniego i zamiłowaniu do umartwień. Jej pragnieniem było „aby każdemu potrzebującemu: dziecku, kalece, choremu, starszemu, głodnemu zapewnić opiekę i godziwe warunki życia”. Założyła dzieło, które nazwano Instytutem Panny Truszkowskiej; znalazły w nim opiekę dzieci i starsze kobiety. Chcąc stać się całkowitym darem dla innych, pod kierunkiem o. Honorata Koźmińskiego uroczyście oddała się pod opiekę Maryi, przyjęła habit zakonny i stanęła na czele nowego zgromadzenia. Dziewczęta, które ochoczo wstępowały w szeregi felicjanek, zakładały i podejmowały pracę w schroniskach dla dzieci, opiekowały się chorymi, starcami, więźniami i powstańcami. We wszystkim wspierała je matka Angela, ofiarując swoją pomoc, modlitwę i długotrwałe cierpienie (została dotknięta głuchotą i chorobą nowotworową). Zmarła w opinii świętości w 1899 r. W 1993 r. Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną.

Więcej informacji o życiu bł. Marii Angeli Truszkowskiej oraz działalności sióstr felicjanek można znaleźć na stronie internetowej www.felicjanki.przemysl.pl